Τώρα προκύπτουν τα προβλήματα γύρω από το πώς μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει μια τέτοιου είδους επίθεση και τι βρισκόταν πίσω από αυτή. Εδώ εγείρεται το ερώτημα αν ο Ράιχ έπρεπε να αντιμετωπίσει την καταγγελία στο δικαστήριο. Ακόμα και ο Ράιχ αμφιταλαντευόταν σ' αυτήν την ερώτηση, τα επιχειρήματα υπέρ τού να παραβρεθεί στο δικαστήριο ήταν τα ακόλουθα:
- Έπρεπε η Υπηρεσία τροφών και φαρμάκων να αποδείξει τους ισχυρισμούς της.
- Υπήρχαν άτομα ή Υπηρεσίες στην κυβέρνηση ή στην Πολεμική Αεροπορία μας που ήταν ενήμεροι για τη σπουδαιότητα της δουλειάς του Ράιχ και τον υποστήριζαν μυστικά;
- Ο Ράιχ θα μπορούσε να επιμείνει να παρουσιάσει τα πειράματά του στο δικαστήριο.
- Υπήρχε πλήθος αξιόλογων επιστημονικά μαρτύρων που μπορούσαν να καταθέσουν υπέρ της εγκυρότητας του συσσωρευτή οργόνης.
Τα επιχειρήματα κατά της παρουσίας του στο δικαστήριο ήταν:
- Αυτό θα σήμαινε πως θα αναγνωριζόταν σε ένα νομικό δικαστήριο η αυθεντία να αποφασίσει για θέματα επιστημονικής βασικής έρευνας.
- Υπήρχαν σημαντικοί λόγοι στη φυσική αποστροφή του Ράιχ να ανακατευτεί με νομικίστικες μεθοδεύσεις.
- Ήταν ασαφής η έκταση της συνωμοσίας εναντίον του.
Κάθε δικηγόρος που συμβουλεύτηκε, εκτός από τον Τσαρλς Χέιντν, θεωρούσε τεράστιο λάθος να μην εμφανιστεί στο δικαστήριο. Ο κ. Χέιντν έδειχνε πως μπορούσε να κατανοήσει το δισταγμό του Ράιχ και θεωρούσε πως ήταν λογικό να μην εμφανιστεί στη δίκη. Ο Ράιχ συνεργάστηκε με αυτόν το δικηγόρο.
Όταν ανακοινώθηκε στον Ράιχ η καταγγελία της Υ.Τ.Φ., ήταν τόσο πολύ απροετοίμαστος για κάτι τέτοιο, που για τρεις μέρες δεν μπορούσε να δράσει. Παρ' όλα αυτά, ήδη από το 1952, είχαμε δεχτεί πολλές αναφορές (για τις οποίες ο Ράιχ είχε αναζητήσει απόψεις), σύμφωνα με τις οποίες αξιωματούχοι της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Ένωσης, (Α.Ψ.Ε.) συμπεριλαμβανομένου του προέδρου της Κάμερον, είχαν δηλώσει πως ο Ράιχ βρισκόταν υπό έρευνα και επρόκειτο να ξεσκεπαστεί ως τσαρλατάνος.
Η δραστηριότητα της Υ.Τ.Φ. συνεχιζόταν εκείνη την εποχή ανακρίνοντας ασθενείς που σχετίζονταν με την οργονομία. Οι ερευνητές της είχαν πραγματοποιήσει απρόσμενη επίσκεψη στο Όργονον, αλλά εκδιώχθηκαν όταν παραδέχτηκαν πως δεν γνώριζαν τίποτα για το συσσωρευτή.
Την ίδια περίοδο συζήτησα την κατάσταση με δικηγόρο, επειδή πίστευα πως εξαιτίας του συσσωρευτή, ο Ράιχ θα δεχόταν ξανά επίθεση. Είπα στον δικηγόρο πως οι συσσωρευτές δίνονταν από το Ίδρυμα Βίλχελμ Ράιχ μόνο με συνταγή γιατρού κι εγώ είχα αυτή την ευθύνη, να επιβλέπω δηλαδή τον τρόπο που συνέβαινε το γεγονός σε κάθε μεμονωμένη περίπτωση.
Ο δικηγόρος θεώρησε πως αυτή η διαδικασία έπρεπε να επισημανθεί στην Υ.Τ.Φ. και περίμενε η Υπηρεσία να αναγνωρίσει τη σπουδαιότητά της. Παρόλο που δεν είχα προλάβει να το συζητήσω με τον Ράιχ, ο δικηγόρος επικοινώνησε άμεσα με την Υ.Τ.Φ. προκειμένου να οριστούν οι διαπραγματεύσεις. Επίσης, έστειλε ένα αντίγραφο της επιστολής επικοινωνίας του στον Ράιχ, ο οποίος όμως φάνηκε να δυσαρεστείται καθώς έκρινε πως υπήρξε ανάμειξη τρίτων σε κάτι που θεωρούσε αυστηρά δική του υπόθεση. Πίστευε πως ο τρόπος που χειρίστηκε το ζήτημα της έρευνας κατά το 1947, είχε οδηγήσει σε επιτυχές και τελεσίδικο κλείσιμο όλων των δυσκολιών του με την Υ.Τ.Φ. Έτσι, ακύρωσα κάθε περαιτέρω διαπραγμάτευση και τίποτε άλλο δεν έγινε.
Παρόλα αυτά συνέχιζα να ανησυχώ, καθώς ο συσσωρευτής αποτελούσε το μοναδικό τεχνικό σημείο όπου ο Ράιχ θα μπορούσε να δεχτεί επίθεση. Ο ίδιος ο Ράιχ πάντα προειδοποιούσε πως καθένας που πραγματοποιούσε βασική έρευνα, έπρεπε να προστατεύει τον εαυτό του από τη νομικίστικη τεχνοκρατία και φαινόταν πως δεν θα έκανε αυτό το λάθος. Ανέφερε επίσης πως, κάποιος πολεμώντας έναν εχθρό, συχνά θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει τις ίδιες μεθόδους με τον αντίπαλο, με τον κίνδυνο βέβαια να μολυνθεί κάνοντάς το αυτό. Εδώ ο εχθρός χρησιμοποιούσε τη μυστικότητα και το νόμο. Ο Ράιχ δεν μπορούσε να αντέξει καθόλου την αδιαφάνεια. Όσον αφορά το νόμο, δεν είχε θέση στην αξιολόγηση επιστημονικών θεμάτων, μόνο η επιστήμη μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο.
Αφού παρέλαβε την καταγγελία ο Ράιχ, με ενημέρωσε πως δεν πρόκειται να αντιδικήσει. Αν ο κόσμος δεν ήθελε το έργο του, θα έπραττε αναλόγως. Πίστευε ότι η ευθύνη του ως επιστήμονα ήταν να ανακαλύπτει και να παράγει επιστημονικό έργο, χωρίς να είναι αναγκασμένος να το υπερασπίζεται στο δικαστήριο. Έλεγε όμως, ότι αν οι γιατροί επιθυμούσαν να προβούν σε οποιαδήποτε ενέργεια, ήταν ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν. Έτσι, εμείς αναζητήσαμε τη βοήθεια δικηγόρου και προετοιμαστήκαμε να συμμετάσχουμε στην δίκη ως «φίλοι της υπόθεσης». Κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς μου μού τηλεφώνησε ο Ράιχ αναφέροντάς πως αποφάσισε να υπερασπιστεί μόνος του τον εαυτό του στο δικαστήριο και πως οι συσσωρευτές, σε τελική ανάλυση, ήταν δική του ευθύνη. Ζήτησε να σταματήσουμε κάθε νομική δραστηριότητα, κάτι που τελικά έγινε.
Πολύ σύντομα ο Ράιχ έστειλε την «Απάντησή» του στο δικαστή Κλίφορντ αποφασίζοντας να βασίσει την υπόθεσή του σε αυτή την «Απάντηση», πιστεύοντας σοβαρά πως ο δικαστής θα έκλεινε την υπόθεση. Ο δικαστής είχε πράγματι την αρμοδιότητα να το κάνει, αλλά αναμφισβήτητα, κάτω από την πίεση της Υ.Τ.Φ., αγνόησε την «Απάντηση» και ο Ράιχ έλαβε από το δικαστήριο μια περαιτέρω επισήμανση ότι συνεχίζεται η υπόθεσή του. Τότε, ο γιατρός Τσέστερ Ρέιφελ κι εγώ, με τη συνοδεία δικηγόρου, πήγαμε στο Όργονον για να συνεχίσουμε τη συζήτηση με τον Ράιχ για το αν θα συμμετείχαν οι γιατροί στην υπόθεση.
Ο Ράιχ ήταν αμετακίνητος στην τοποθέτησή του πως οι συσσωρευτές αποτελούσαν δική του ευθύνη και ότι δεν θα έπρεπε να ανακατευτούμε. Ενδιαφέρθηκε βεβαίως για την πιθανότητα να εμφανιστεί στο δικαστήριο και συζήτησε τις λεπτομέρειες της διαδικασίας με το δικηγόρο. Η συζήτηση κυλούσε ομαλά μέχρι τη στιγμή που ο γιατρός Σίλβερτ που βρισκόταν εκεί και διαφωνούσε με την παρουσία τού Ράιχ στο δικαστήριο, ρώτησε προκλητικά: «και τι συμβαίνει με την αλήθεια σ' όλα αυτά;» Ο δικηγόρος απάντησε: «ξεπηδά όταν η κάθε μία από τις αντιτιθέμενες πλευρές στριμώχνει την άλλη στη συζήτηση». Αγνοώντας την απάντηση του δικηγόρου, ο Ράιχ πολύ θυμωμένος σταμάτησε τη συζήτηση και βηματίζοντας ανήσυχα μας κατηγόρησε πως προσπαθούσαμε να τον μπλέξουμε σε δικαστικούς μπελάδες. Δεν είχε πλέον καμία πρόθεση να παραβρεθεί στο δικαστήριο κι εμείς περιμέναμε την αναπόφευκτη καταδίκη.
Ο Ράιχ ήταν πεισμένος πως η δίωξή του θα καταπέσει, γι΄ αυτό δεν μπορούσε να χωρέσει ο νους του την καταδικαστική απόφαση που εκδόθηκε τελικά. Για κάποιο λόγο είχε πιστέψει πως η «Απάντησή» του θα μπορούσε να γίνει κατανοητή και αποδεκτή και πως θα οδηγούσε στη διαμόρφωση νόμων για την προστασία της επιστήμης και της αλήθειας από τα παράσιτα της κοινωνίας που πάντα προσπαθούσαν να τις καταστρέψουν. Παράλληλα όμως και σε αντίθεση με τη δεδηλωμένη πίστη του στην Αμερικάνικη Δικαιοσύνη, δηλαδή τον ομοσπονδιακό δικαστή και την ικανότητα κατανόησης του μέσου ανθρώπου (που ήταν οι ένορκοι), εξέφραζε την άποψη πως δεν θα μπορούσε να κερδίσει στο δικαστήριο αυτό που θεωρούσε «στημένη» υπόθεση, εννοώντας την εντυπωσιακή παρέλαση πλήθους μαρτύρων – εντελώς άσχετων – που η Υ.Τ.Φ. χρησιμοποιούσε εναντίον τού συσσωρευτή προκειμένου να επηρεάσει το δικαστήριο.
Αφού εκδόθηκε η καταδικαστική απόφαση ο Ράιχ διαφοροποιήθηκε ξανά αποφασίζοντας πως στην ουσία οι συσσωρευτές ανήκαν στη δικαιοδοσία των γιατρών, καθώς αυτοί τους χρησιμοποιούσαν και όχι ο ίδιος. Ζητήσαμε να συμμετέχουμε στην υπόθεση ως θιγόμενα μέλη, αλλά ήταν πλέον αργά. Η ένστασή μας απορρίφθηκε με το επιχείρημα πως η κατηγορία ήταν προσωπική και ότι αφορούσε μόνο τον Ράιχ και όχι τους υπόλοιπους γιατρούς. Φυσικά, το στίγμα που θα προκαλούσε η καταδίκη, είτε αναφερόταν στους γιατρούς είτε όχι, μας πρόσβαλε. Παρόλα αυτά, καθώς η υπόθεση ακολουθούσε την πορεία της στο αστικό δικαστήριο και στη συνέχεια στο Εφετείο, είχε παγώσει κάθε προσπάθεια να υλοποιηθεί η καταδίκη.
Ο Ράιχ ερμήνευσε την καθυστέρηση της εξέλιξης ως συγκατάθεση των αρχών στις απόψεις του και με το πέρασμα του χρόνου απέκτησε ψευδή αίσθηση ασφάλειας, νομίζοντας επιπλέον πως η υπόθεση είχε κερδηθεί. Όταν του επισημάναμε πως μόνο προσωρινά είχε προστατευτεί από τα μέτρα εναντίον του αδυνατούσε να το πιστέψει. Θα πρέπει όμως να απέκτησε κάποια επίγνωση της πραγματικότητας με τις συμβουλές μας, καθώς, όταν κάποιος από εμάς πρότεινε να μην συνεχίσουμε στο Ανώτατο Δικαστήριο, θεωρώντας το άχρηστη κίνηση προκειμένου να εξοικονομηθούν χρήματα για την έρευνα, ο Ράιχ μας κατηγόρησε πως θέλαμε να τον αφήσουμε εκτεθειμένο στις επιθέσεις.
Ο Ράιχ επέμενε πως ο δικηγόρος ξεσκέπασε τη συνωμοσία που κρυβόταν πίσω από την υπόθεση. Εδώ τα όρια έγιναν συγκεχυμένα. Υπήρξε άραγε κάποια συνωμοσία και αν ναι, ποιοι βρίσκονταν πίσω από αυτήν; Γνωρίζαμε πραγματικά πως η Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση υποστήριζε ενεργά την Υπηρεσία τροφών και φαρμάκων. Η Υ.Τ.Φ. αργότερα αναγνώρισε αυτού του είδους την υποστήριξη. Η Νευροψυχιατρική Εταιρεία του Νιου Τζέρσεϊ προπαγάνδιζε για πολλά χρόνια με στόχο να σταματήσει τον Ράιχ και η δραστηριότητα των μελών της προκάλεσε την αφύπνιση της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Ένωσης. Επίσης, η Αμερικανική Ιατρική Ένωση πρόσφερε σιωπηρή (τουλάχιστον) υποστήριξη.
Ο πρώτος μας δικηγόρος είχε αποκαλύψει κάποια στοιχεία που έδειχναν πως υπήρξε ανάμειξη και της φαρμακοβιομηχανίας, που φοβόταν πως ο οργονοσυσσωρευτής θα μπορούσε να αντικαταστήσει κάποια φάρμακα (ακολούθως αποκαλύφθηκαν κάποια σκάνδαλα που αφορούσαν υψηλά ιστάμενους της Υ.Τ.Φ., οι οποίοι ήταν στενά συνδεδεμένοι με τη φαρμακοβιομηχανία). Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα πρωτοπόρων και μεγάλων εφευρετών που καταδιώχθηκαν από διαπλεκόμενα συμφέροντα.
Η Μόσχα και ο κομουνισμός ήταν οι πραγματικοί διώκτες πίσω από όλα αυτά, χρησιμοποιώντας την Υ.Τ.Φ. και τις ιατρικές εταιρείες σαν εργαλεία; Ή ήταν απλά η ασυνείδητη συνωμοσία τού συγκινησιακά πανουκλιασμένου ανθρώπου; Ο Ράιχ ποτέ δεν υπήρξε τελείως βέβαιος, αλλά πίστευε πως ίσχυε το πρώτο. Πίστευε πως οι κομουνιστές ήθελαν να κλέψουν τις ανακαλύψεις του, ενώ την ίδια στιγμή επιχειρούσαν να τον δυσφημήσουν και να τον καταστρέψουν σ' αυτή την χώρα. Οι κομουνιστές ποτέ δεν δρούσαν ανοιχτά και η υπόθεση είχε πολλά χαρακτηριστικά που παρέπεμπαν σε τυπικές κομουνιστικές διαδικασίες. Ο Ράιχ έκλεινε προς αυτή την άποψη εξαιτίας της πίστης του στην Αμερική και στην αίσθηση των έντιμων διαδικασιών που θεωρούσε πως υπάρχουν, πιστεύοντας επίσης πως οι Αμερικανοί δεν θα κινούνταν με τέτοιο τρόπο, εκτός αν, εν αγνοία τους, βρίσκονταν κάτω από την επιρροή της Μόσχας, π.χ. με την αλυσιδωτή αντίδραση που πυροδοτείται από κομουνιστές, που ως γνωστόν ακολουθούν τέτοιες πρακτικές.
Η επίθεση το 1947 ξεκίνησε από την Μπρέιντι, που ήταν φιλικά προσκείμενη στη Σοβιετική Ένωση, όπως ανακάλυψε ο Ράιχ . Είναι αξιοσημείωτο πως, κατά τη διάρκεια της δίκης, η Υ.Τ.Φ. βρέθηκε να ελέγχεται και μέρος των υπαλλήλων της διώχθηκαν ως κομουνιστές. Οργονομία και κομουνισμός είναι ασύμβατες καταστάσεις. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ο Ράιχ ήταν ομιλητικότατος, προσπαθώντας να ξεσκεπάσει αποτελεσματικά και να καταγγείλει τους μηχανισμούς του κόκκινου φασισμού. Η σοβιετική πρεσβεία είχε παραγγείλει όλα τα βιβλία του Ράιχ και ο γιατρός Γουόλτερ Χόπι από το Τελ Αβίβ, ανέφερε πως είχε σε θεραπεία κάποιον Ρώσο που δήλωσε πως σε ορισμένα νοσοκομεία στη Ρωσία χρησιμοποιούσαν συσσωρευτές. Επιπλέον, αν διαβάσει κανείς το «Κομουνιστικό Εγχειρίδιο με Συμβουλές για Ψυχοπολιτικό Πόλεμο», που χρησιμοποιούνταν για την εκπαίδευση κόκκινων πρακτόρων στο εξωτερικό, μπορεί να βρει αξιοσημείωτες αντιστοιχίες των τακτικών που περιγράφονται σε αυτό με τις τακτικές που ακολουθήθηκαν στην υπόθεση του Ράιχ.
Για παράδειγμα:
Αποτελεί σταθερή αρχή της Ψυχοπολιτικής το πρόσωπο που πρόκειται να καταστραφεί να δυσφημείται σε πρώτο ή δεύτερο χρόνο με το στίγμα της παραφροσύνης.
Χρησιμοποιήστε τα δικαστήρια, τους δικαστές, τους θεσμούς της χώρας, κάντε αγωγές κατά των ιατρικών εταιρειών και των κανονισμών τους, για να πετύχετε τους στόχους σας.
Μια από τις πρώτες και σημαντικότερες αποστολές ενός ψυχοπολιτικού, είναι να κάνει να φαίνεται η καταγγελία ενάντια στον κομουνισμό συνώνυμη με την παράνοια. Θα πρέπει η έννοια τρέλα στην εκδοχή της παράνοιας, να φαίνεται πως σημαίνει ότι «ένας παράφρων πιστεύει πως του επιτίθενται οι κομουνιστές».
Ο ψυχοπολιτικός μπορεί να γίνει αντικείμενο επίθεσης από άτομα ή μέλη ομάδας. Η καλύτερη άμυνα είναι να τεθεί υπό αμφισβήτηση η ψυχική υγεία του επιτιθέμενου.
Οι ψυχοπολιτικοί θα έπρεπε να αποφύγουν βιαιοπραγίες και δολοφονίες, εκτός αν συμβαίνουν σε ασφαλές πλαίσιο κάποιου ιδρύματος. (Άραγε ο Ράιχ πέθανε πράγματι εξαιτίας των προβλημάτων της καρδιάς του μόλις μια εβδομάδα πριν την αποφυλάκισή του;)
Αν εμφανιστεί οποιαδήποτε φήμη ή φυλλάδιο ενάντια στην ψυχοπολιτική δράση, θα πρέπει να γίνει περίγελος, να στιγματιστεί αμέσως ως απάτη και ο δράστης ή ο εκδότης θα πρέπει να δυσφημιστεί ακαριαία ως τρελός. Κάθε θέση που σχετίζεται με την ψυχολογία στις ΗΠΑ, κατέχεται από πρόσωπα που συνδέονται με εμάς ή που μπορούν να επηρεαστούν από άτομα που συνδέονται με μας .....