Η ανακάλυψη της ψυχιατρικής οργονοθεραπείας
Καθώς όλο και περισσότερο αντιλαμβανόταν πως οι συγκινήσεις αποτελούσαν εκδηλώσεις μιας απτής βιοενέργειας και ο «χαρακτήρας» δεν ήταν παρά συγκεκριμένα εμπόδια στη ροή αυτής της ενέργειας, ανακάλυψε πως ήταν δυνατό να αλλάξει άμεσα τον χαρακτήρα απελευθερώνοντας τη βιολογική ενέργεια, παρά έμμεσα με τη χρήση τεχνικών της ψυχολογίας. Έτσι η θεραπευτική του τεχνική πήρε τελικά την ονομασία ιατρική οργονοθεραπεία.
Παρόλα αυτά δεν αγνόησε την ψυχολογική παράμετρο, η σπουδαιότητα της οποίας ήταν ανάλογη της κάθε περίπτωσης. Σε μερικές περιπτώσεις η ανάλυση του χαρακτήρα εξακολουθεί να αποτελεί την πιο σημαντική προσέγγιση. Σε άλλες πάλι περιπτώσεις, είναι σχεδόν άχρηστη και η λεκτική επικοινωνία αφορά συστάσεις, κατανόηση των στόχων, συζήτηση για τα προβλήματα και τις αντιστάσεις και αυτά επαρκούν.
Η προσήλωσή του στον τρόπο απελευθέρωσης της βιοενέργειας με τη λύση της μυϊκής θωράκισης, τον οδήγησε στην κατανόηση του τρόπου με τον οποίο ο οργανισμός απελευθερώνεται από τους περιορισμούς του, όπως και το αντίθετο. Με ποιο τρόπο δηλαδή συμβαίνει η αρχική ανάπτυξη της θωράκισης. Το 1947 ο Ράιχ μπόρεσε τελικά να προσδιορίσει επτά (7) τμήματα στον οργανισμό, που το καθένα αποτελούσε σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητη λειτουργική μονάδα, αλλά την ίδια στιγμή ήταν αλληλοεξαρτώμενα με τη συνολική οργανισμική λειτουργικότητα.
Τα επτά (7) τμήματα είναι: Οπτικό, τραχηλικό, θωρακικό, διαφραγματικό, κοιλιακό και πυελικό. Επιπλέον, κατέδειξε τη σπουδαιότητα του οπτικού τμήματος στην περίπτωση της σχιζοφρένειας και της επιληψίας, προσφέροντας μια ορθολογική θεραπευτική προσέγγιση και ελπίδα σε πολλούς ασθενείς που θεωρούνταν μέχρι τότε αθεράπευτοι.
Ο Ράιχ συνέχισε την έρευνά του για τον καρκίνο και την οργόνη, πραγματοποιώντας κυρίως πειράματα με τη χρήση του συσσωρευτή οργονοενέργειας σε ζώα και ανθρώπους και εκπαιδεύοντας κυρίως γιατρούς. Ο συσσωρευτής ήταν ένα κουτί με έξι (6) πλευρές που αποτελούνταν από εναλλασσόμενες διαστρωματώσεις από οργανικό υλικό και μέταλλο, ο οποίος αποδείχτηκε πειραματικά ότι συγκέντρωνε την οργόνη (μπορούμε να θυμηθούμε εδώ την κατασκευή της ραδιενεργού στήλης με κάρβουνο και ουράνιο, όπως το δοχείο Leyden, που στην ουσία δεν είναι παρά φιάλη επενδυμένη με φύλλα αλουμινίου).
Το 1940 ο Ράιχ ανακάλυψε την οργόνη στην ατμόσφαιρα και πειραματίστηκε με το συσσωρευτή οργόνης, ελέγχοντας τη συσσώρευση ενέργειας εντός του με ηλεκτροσκόπιο και θερμόμετρο, ενώ παρατηρούσε τη δραστηριότητα της ενέργειας χρησιμοποιώντας μεγεθυντικό φακό και οθόνη φθορισμού. Επιπλέον, μπορούσε να αισθάνεται με τα χέρια του τις ακτίνες που ακτινοβολούσαν τα μεταλλικά τοιχώματα. Ένιωθε ζεστασιά και μυρμήγκιασμα στο σώμα του όταν καθόταν μέσα στο κουτί, ενώ μετά από κάποιο διάστημα το δέρμα του φαινόταν σαν να είχε παραμείνει στον Ήλιο για αρκετό καιρό.
Επιπλέον αισθανόταν πιο ακμαίος και δεν αρρώσταινε από κρυολογήματα. Οι αιματολογικές εξετάσεις εμφάνιζαν άνοδο στον αριθμό των ερυθρών αιμοσφαιρίων που επιπλέον, είχαν ευρύτερο ενεργειακό πεδίο και η αποσύνθεση τους ήταν πιο αργή. Πειραματίστηκε με υγιή αλλά και καρκινοπαθή ποντίκια, βρίσκοντας ότι τα δεύτερα επιβίωναν σαφώς για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από τον πληθυσμό ελέγχου, δηλαδή τα ποντίκια που δεν έμπαιναν στο συσσωρευτή. Πειραματιζόμενος με διάφορα είδη μετάλλου, βρήκε πως η χρήση συσσωρευτή με επένδυση φύλλων αλουμινίου προκαλούσε στα ποντίκια απώλεια τριχώματος, ενώ ο συσσωρευτής που είχε επένδυση σιδήρου έδινε τα καλύτερα αποτελέσματα, πιθανόν γιατί σίδηρος υπάρχει στο σώμα.
Κατά τη διάρκεια πειραμάτων με συσσωρευτή σε εγκαυματίες έγινε εμφανές ότι ο πόνος από τα εγκαύματα ελαττωνόταν ή εξαφανιζόταν σε μερικά λεπτά και η διαδικασία επούλωσης συνέβαινε γρήγορα και χωρίς να παραμένει ουλή. Τα δερματολογικά προβλήματα είτε ξεκαθάριζαν είτε χειροτέρευαν ανάλογα με το είδος. Οι καρκινοπαθείς δεν ανέπτυσσαν αναιμία και τα αιματολογικά εργαστηριακά ευρήματα βελτιώνονταν. Σε όλες τις περιπτώσεις τα αποτελέσματα φαινόταν να είναι απόρροια της συσσώρευσης ενέργειας στον οργανισμό. Οι ασθενείς με υψηλό ενεργειακό δυναμικό δεν ανέχονταν το συσσωρευτή, οι καταθλιπτικοί ασθενείς βελτιώνονταν και επανακτούσαν την ενέργειά τους.
Ο γιατρός Θίοντορ Γουλφ ταξίδεψε στη Νορβηγία για να σπουδάσει τη μέθοδο του Ράιχ και συνέβαλε αποφασιστικά στο να αποφασίσει ο Ράιχ να μεταναστεύσει στην Αμερική. Επιπλέον μετέφρασε τα έργα του κι έτσι έγινε δυνατό τα βιβλία του Ράιχ να εκδοθουν στα αγγλικά, από τον εκδοτικό οίκο του Ινστιτούτου Οργόνης. Εξάλλου, σε τακτική βάση εκδίδονταν περιοδικά στα οποία αναφερόταν η τρέχουσα δουλειά του. Αυτά ήταν: Το «Διεθνές Περιοδικό Σεξ-οικονομίας και Έρευνας της Οργόνης», από το 1941 έως το 1945 και το «Δελτίο Οργονοενέργειας» από το 1945 έως το 1953.
Το 1945 ο Ράιχ πραγματοποίησε πειράματα σχετικά με το ζήτημα της πρωτογενούς βιογένεσης. Τα πειράματα τα περιέγραψε με τον τίτλο «Πείραμα ΧΧ». Έβρασε κοσκινισμένο χώμα κήπου για μία ώρα, είτε το απολύμανε στο αυτόκαυστο υπό πίεση 15 πάουντ για μισή ώρα και στη συνέχεια διαχώρισε το νερό από το βρασμένο χώμα, με τη μέθοδο του φιλτραρίσματος. Το κιτρινωπό υγρό που προέκυπτε σφραγιζόταν μέσα σε φιαλίδια και καταψυχόταν σε καταψύκτη. Μετά από μια εβδομάδα στην κατάψυξη, η κιτρινάδα συγκεντρωνόταν στο κέντρο του πάγου και όταν άρχιζε να λιώνει το υλικό, εμφανίζονταν στην επιφάνειά του λευκές και καφέ πρωτοπλασματικές φολίδες. Αυτές οι φολίδες αυξάνονταν κατά πολύ σε 2 με 3 εβδομάδες και η μικροσκοπική παρατήρηση αποκάλυψε πως αυξάνονταν είτε αφομοιώνοντας ουσίες, είτε με τη διαδικασία διαχωρισμού τους. Σε μερικές ακόμα εβδομάδες μεταβάλλονταν σε βιοντικούς σωρούς που ακτινοβολούσαν πολύ έντονα κι ενώ διατηρούνταν σε συνθήκες αποστείρωσης τα σφαιρικά βιόντα εξελίσσονταν σε ακίνητες μορφές, σε σχήμα φασολιού, που στη συνέχεια όμως γίνονταν πρωτόζωα που κινούνταν. Ο Ράιχ έδειξε έτσι ότι οι πρωτοζωικές μορφές μπορούσαν να αναπτυχθούν από την ελεύθερη μάζας οργονοενέργεια, που είχε απελευθερωθεί από το χώμα, μέσω του βρασμού.