της Βιρτζίνια Γουάιτνερ (Virginia Whitener L.), Ph.D. Psychologist
Τον Σεπτέμβριο του 2003 η εφημερίδα "Γουόλ Στριτ Τζέρναλ" δημοσίευσε ένα άρθρο με θέμα τις πρόσφατες έρευνες για την εξωσωματική γονιμοποίηση. Στο άρθρο αναφέρεται ότι "την προηγούμενη χρονιά δημοσιεύθηκαν τουλάχιστον δώδεκα επιστημονικές εργασίες στις οποίες γίνεται λόγος για την πιθανή σχέση μεταξύ εξωσωματικής γονιμοποίησης και αυξημένων κινδύνων για την υγεία, στους οποίους περιλαμβάνονται συγκεκριμένα νοσήματα, συγγενείς και γενετικές ανωμαλίες".
Η Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Washington του St. Louis και το Πανεπιστήμιο John Hopkins μελετώντας το εθνικό μητρώο ασθενών με σύνδρομο Beckwith – Widemann (μια κατάσταση υπερανάπτυξης που προκαλεί ανάπτυξη της γλώσσας και άλλων οργάνων σε μέγεθος μεγαλύτερο του φυσιολογικού, ανομοιόμορφη ανάπτυξη των άκρων και αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου κατά την παιδική ηλικία) βρήκαν ότι μεταξύ των παιδιών που είχαν προσβληθεί από αυτό το σύνδρομο, το ποσοστό εκείνων που είχαν γεννηθεί με εξωσωματική γονιμοποίηση ήταν έξι φορές μεγαλύτερο σε σχέση με το γενικό πληθυσμό.
Το Κέντρο Παιδιών John Hopkins στη Βαλτιμόρη βρήκε ότι σπάνιες ουρολογικές παθήσεις, συμπεριλαμβανομένης της ανάπτυξης της κύστης έξω από το σώμα του παιδιού, είναι περισσότερο συχνές σε παιδιά που έχουν έρθει στον κόσμο με εξωσωματική γονιμοποίηση. Μια άλλη έρευνα απέδειξε ότι τα βρέφη που γεννήθηκαν με εξωσωματική γονιμοποίηση έχουν διπλάσια πιθανότητα να παρουσιάσουν κάποια σοβαρή συγγενή ανωμαλία, όπως παθήσεις της καρδιάς και ανωμαλίες του κεντρικού νευρικού συστήματος. Η πιθανότητα εμφάνισης μιας συγγενούς ανωμαλίας είναι 9% σε τέτοιες περιπτώσεις, σε αντιδιαστολή με το 4,2% για τα βρέφη με φυσιολογική σύλληψη. Επίσης το βάρος των βρεφών κατά τη γέννηση είναι πολύ μικρό και αναφερόμαστε σε εξωσωματική γονιμοποίηση ενός εμβρύου και όχι σε δίδυμα ή τρίδυμα.
Η εξωσωματική γονιμοποίηση είναι μια διαδικασία στην οποία ένα ωάριο λαμβάνεται με τη βοήθεια σύριγγας από την ωοθήκη της γυναίκας και το ανδρικό σπέρμα που λαμβάνεται μέσω αυνανισμού. Ωάριο και σπέρμα ενοποιούνται στο εργαστήριο. Το έμβρυο που προκύπτει αναπτύσσεται αρχικά στο εργαστήριο και κατόπιν μεταφέρεται στη μήτρα της γυναίκας, συνήθως αρκετές ημέρες αργότερα από τη στιγμή που έγινε η ωοληψία.
Το γεγονός ότι η εξωσωματική γονιμοποίηση συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης νοσημάτων σε παιδιά, η σύλληψη των οποίων έγινε με αυτό τον τρόπο δεν εκπλήσσει όσους είναι εξοικειωμένοι με την οργονομική έρευνα, αφού είναι μάλλον κάτι αναμενόμενο. Κατά τη φυσιολογική σύλληψη, δύο κύτταρα που βρίσκονται σε κατάσταση ενεργειακής διαστολής, ενώνονται μέσω της ένωσης άνδρα και γυναίκας. Πρόκειται για την υπέρθεση δύο ενεργειακών πεδίων (του άνδρα και της γυναίκας) τα οποία αλληλοδιεγείρονται φθάνοντας σε τόσο υψηλό επίπεδο διέγερση που το καθένα μόνο του δεν θα μπορούσε να το πετύχει. Τα μεμονωμένα κύτταρα και το έμβρυο στην πρώιμη κατάστασή τους, όπως και το μεταγενέστερο ώριμο ωάριο-έμβρυο αναπτύσσονται στο παλλόμενο ενεργειακό πεδίο που δημιουργείται από τα δυο σώματα που βρίσκονται σε σεξουαλική συνεύρεση και από την αυξημένη φόρτιση του σώματος της μητέρας.
Για τη μηχανιστική επιστήμη, τα αποτελέσματα όπως των πρόσφατων μελετών είναι ενοχλητικά και εκλαμβάνονται από τους επιστήμονες ως απαίτηση να βελτιώσουν τις τεχνικές τους, καθώς αποφεύγουν ή αρνούνται τη βιολογική σημασία της βιοενεργειακής φωταύγειας, της υπέρθεσης, της οργασμικής συνεύρεσης των δύο φύλων και του παλμού. Η μηχανιστική επιστήμη δεν αντιλαμβάνεται ότι η ανάπτυξη με απουσία ενεργειακού παλμού αποτελεί πρόβλημα και κίνδυνο για τη ζωή.
Πέρα από τα δυσάρεστα αποτελέσματα τής εξωσωματικής γονιμοποίησης κατά το πρώιμο στάδιο ανάπτυξης της ανθρώπινης ζωής, υπάρχει και η ενοχλητική πλευρά της βιομηχανίας που δραστηριοποιείται γύρω από αυτού τους είδους τη γονιμοποίηση, η οποία πρέπει να διαφημίσει και να πουλήσει το προϊόν της για προφανείς εμπορικούς λόγους – δηλαδή να επιβιώσει οικονομικά, να πληρώσει τα δαπανηρά εργαστήρια, τους μισθούς του εξειδικευμένου προσωπικού, τα μηχανήματα που απαιτούνται και τέλος να αποκομίσει κέρδη.
Η ίδια εφημερίδα στην οποία δημοσιεύθηκαν τα αποτελέσματα τής μελέτης παραθέτει το κύριο άρθρο του περιοδικού "New England Journal of Medicine" στο οποίο εκφράζεται ανησυχία αφενός για την "αυξανόμενη επιθετική εμπορική πολιτική όσων δραστηριοποιούνται στην εξωσωματική γονιμοποίηση και στις άλλες τεχνικές" και στην επιρροή αυτών των τακτικών επειδή "τα ζευγάρια στρέφονται γρηγορότερα προς την εξωσωματική γονιμοποίηση, αντί να προσπαθήσουν περισσότερο να αποκτήσουν παιδί με το φυσιολογικό τρόπο ή με τη βοήθεια άλλων μεθόδων".
Η εφημερίδα αναφέρει ότι παγκοσμίως έχουν γεννηθεί ένα εκατομμύριο παιδιά και ο αριθμός τους αυξάνεται κάθε χρόνο, με τη βοήθεια διαφόρων τεχνικών γονιμοποίησης, που ποικίλουν από την τεχνητή σπερματέγχυση μέχρι την εξωσωματική γονιμοποίηση. Τα αποτελέσματα αυτών των μεθόδων στην υγεία των παιδιών δεν έχουν μελετηθεί αρκετά και οι γονείς δεν είναι πλήρως ενήμεροι για τους κινδύνους.
Ο Ράιχ, μετρώντας το 1934 το ηλεκτρικό φορτίο στην επιφάνεια του δέρματος, ανακάλυψε ότι "μόνο η βιολογική ευχαρίστηση, συνοδευόμενη από ηδονικές αισθήσεις και ρεύματα μπορεί να προκαλέσει αύξηση στο ηλεκτρικό φορτίο" και ότι "η σεξουαλική διέγερση αντιπροσωπεύει τη βιοηλεκτρική λειτουργία με κατεύθυνση προς την περιφέρεια (''από το κέντρο του σώματος προς την περιφέρεια'') και προχωρώντας περαιτέρω περιέγραψε και ανέλυσε τη σχέση μεταξύ της σεξουαλικότητας, της διαδικασίας της ζωής, της βιογένεσης και του "αινίγματος της αγάπης, στην οποία οφείλουμε την ύπαρξή μας".
Σχόλιο από τη συντακτική ομάδα του Ε.Σ.Ο.
Το 2003, 10 χρόνια μετά τη συγγραφή του ανωτέρω άρθρου, ανακοινώθηκε από το Imperial College του Λονδίνου μια νέα τεχνική με τη χρήση της ορμόνης κισπεπτίνης με την οποία αποφεύγεται μια εν δυνάμει θανατηφόρα επιπλοκή, που συνδέεται με τη μέθοδο εξωσωματικής γονιμοποίησης. Πρόκειται για το σύνδρομο υπερδιέγερσης ωοθηκών, το οποίο προσβάλλει σε ήπια μορφή περίπου το 5% των γυναικών που υποβάλλονται σε εξωσωματική γονιμοποίηση και σε σοβαρή μορφή το 1% αυτής της ομάδας γυναικών. Η χρήση της φυσικής ορμόνης κισπεπτίνης που χρησιμοποιήθηκε για να διεγείρει τις ωοθήκες μιας γυναίκας είναι η νέα τεχνική που έφερε στον κόσμο το πρώτο παιδάκι που γεννήθηκε με αυτή τη μέθοδο.
Ωστόσο, αν και θα ανακαλύπτονται όλο και ασφαλέστερες τεχνικές θα εμφανίζεται πάντα ένα κενό, όπως αναφέρει η συγγραφέας του άρθου. Θα απουσιάζει η υπέρθεση δύο ενεργειακών πεδίων, του άνδρα και της γυναίκας, η αλληλοδιέγερση σε υψηλό επίπεδο και η αρχική ανάπτυξη του γονιμοποιημένου ωαρίου που προκύπτει από αυτή την ενεργειακή διέγερση σε περιβάλλον έντονα φορτισμένο, όπως είναι το σώμα της μητέρας.
«Kisspeptin hormone could make IVF safer for mothers», by Sam Wong, 18/6/2013
- http://www3.imperial.ac.uk/newsandeventspggrp/imperialcollege/newssummary/news_18-6-2013-16-42-49