του Τσάρλς Κόνια (Charles Konia) Μ.D.
Σε μια συνέντευξη που έδωσε στον ψυχαναλυτή Αϊσλερ το 1952 ο Ράιχ έλεγε:
«Όταν γεννιέται ένα παιδί, βγαίνει από μια ζεστή μήτρα, που έχει 37 βαθμούς, σε ένα περιβάλλον 18 με 20 βαθμών. Αυτό, από μόνο του είναι αρκετά οδυνηρό. Το σοκ της γέννας... και μόνο αυτό αρκεί. Όμως θα μπορούσε να επιβιώσει κάπως κανείς, αν δεν ακολουθούσαν κι άλλα.
Καθώς βγαίνει έξω το παιδί το αρπάζουν από τα πόδια και το χτυπούν στον πισινό. Το πρώτο καλωσόρισμα είναι ένα χτύπημα. Το επόμενο καλωσόρισμα : το παίρνουν μακριά από τη μητέρα του. Έτσι δεν είναι; Πάρτο μακριά από τη μητέρα. Θέλω να με προσέξεις. Αυτά που γίνονται σήμερα θα φαίνονται εξωφρενικά σε 100 χρόνια. Να παίρνουν το παιδί μακριά από τη μητέρα. Η μητέρα να μην πρέπει να αγγίξει ή να δει το παιδί της. Το βρέφος ήταν εννιά μήνες σε στενή επαφή, με πολλή υψηλή θερμοκρασία - αυτό που ονομάζουμε "οργονοτική σωματική επαφή", δηλαδή την αλληλεπίδραση του ενεργειακού πεδίου μεταξύ τους, την τρυφερότητα και τη θερμότητα και ξαφνικά δεν έχει επαφή.
Έχουμε και τους Εβραίους που καθιέρωσαν ένα έθιμο πριν από έξι η εφτά χιλιάδες χρόνια. Και αυτή είναι η περιτομή. Δε γνωρίζω γιατί την άρχισαν και παραμένει ένα αίνιγμα. Πιάσε το δύσμοιρο το πέος.
Πάρε ένα μαχαίρι, έτσι δεν είναι; Και άρχισε να κόβεις. Ο καθένας λέει : «Δεν πονάει». Όλοι λένε «Όχι, αυτό δεν πονάει». Το κατανοείς;
Αυτό είναι μια δικαιολογία, ένα πρόσχημα. Ισχυρίζονται ότι δεν έχει γίνει η εμμυελίνωση των νεύρων. Έτσι, το παιδί δεν αισθάνεται τίποτα. Λοιπόν, αυτό είναι δολοφονία!
Η περιτομή είναι ένα από τα χειρότερα που επιβάλλονται στα παιδιά. Και τι συμβαίνει σε αυτά; Δεν έχεις παρά να τα δεις. Δεν μπορούν να σου μιλήσουν, απλά κλαίνε. Αυτό που κάνουν είναι να συστέλλονται, να μαζεύονται βαθιά μέσα στον εαυτό τους, μακριά από αυτό τον απαίσιο κόσμο. Τα λέω πολύ ωμά, αλλά πιστεύω να καταλαβαίνεις δόκτωρ τι εννοώ.
Να, λοιπόν πώς τα καλωσορίζουν : Τα παίρνουν μακριά από τη μητέρα. Η μητέρα δεν μπορεί να τα δει. Είκοσι τέσσερις ή τριάντα οκτώ ώρες δεν τα ταΐζουν καθόλου. Σωστά; Και τα έχουν κόψει στο πέος. Και τότε έρχεται το χειρότερο. Αυτό το καημένο παιδάκι, το άμοιρο βρέφος, προσπαθεί συνέχεια να πιαστεί κάπου και να βρει κάποια ζεστασιά, κάτι να κρατηθεί. Πλησιάζει στη μητέρα του, βάζει τα χείλη του στη θηλή της και τι συμβαίνει;
Η θηλή είναι ψυχρή ή δεν διεγείρεται ή δεν βγάζει γάλα ή το γάλα είναι κακό. Και αυτά είναι ο κανόνας. Δεν είναι μία περίπτωση στις χίλιες. Είναι το σύνηθες. Αυτό που συμβαίνει. Έτσι λοιπόν τι κάνει το βρέφος; Πώς αντιδρά σε αυτά; Πώς μπορεί να αντιδράσει βιοενεργειακά; Δεν μπορεί να έρθει και να σου πει: «Άκου, υποφέρω πολύ, υποφέρω τρομερά». Απλά κλαίει. Και τελικά παραιτείται. Παραιτείται και λέει, «Όχι!». Δε λέει «όχι» με λέξεις που καταλαβαίνεις, αλλά έτσι μεταβάλλεται η συγκινησιακή του κατάσταση. Και εμείς οι οργονομιστές το γνωρίζουμε αυτό. Το βλέπουμε να εκφράζεται στους ασθενείς μας. Το βλέπουμε πάνω στη συγκινησιακή δομή τους, στη συμπεριφορά τους, όχι με τα λεγόμενα τους. Οι λέξεις δεν έχουν τη δύναμη να το εκφράσουν.
Εδώ, ακριβώς στην αρχή της ζωής, αναπτύσσεται το μίσος. Εδώ θρέφεται το «όχι», το μεγάλο «ΟΧΙ» της ανθρωπότητας. Κι έπειτα αναρωτιέστε γιατί ο κόσμος έχει τέτοια χάλια.»
Ο Ράιχ με το γνωστό τρόπο του πάει κατ' ευθείαν στην καρδιά του προβλήματος. Αυτή η κακομεταχείριση των νηπίων που είναι παγκόσμια, αφανίζει την ικανότητά τους για την πρωταρχική οργονοτική επαφή, όπως και την ικανότητα για επαφή δια μέσου των ερωτογενών ζωνών και βάζει τις ρίζες σε συγκινησιακά προβλήματα που εμφανίζονται αργότερα στη ζωή. Το ρίξιμο νιτρικού αργύρου στα μάτια του βρέφους, η απομάκρυνση από το στήθος της μάνας του (στοματική αισθητηριακή έλλειψη), και η περιτομή, είναι παράγοντες που στρέφονται εναντίον των προσπαθειών του νεογέννητου να εδραιώσει επαφή με το περιβάλλον του. Με τις καλύτερες προϋποθέσεις απαιτούνται πολλά χρόνια θεραπείας για να αντισταθμιστούν αυτές οι δραματικές επιδράσεις.
Ύστερα από εξονυχιστική έρευνα της ιατρικής βιβλιογραφίας σχετικά με την περιτομή, ο Preston (2), λέει ότι σε μία έρευνα 80 μητέρων με νεογέννητα αγόρια, 72% από αυτές δήλωσαν ότι ο γιατρός δεν συζήτησε ποτέ το θέμα της περιτομής μαζί τους. Οι θέσεις υπέρ ή κατά της περιτομής που παραθέτονται από 106 γιατρούς, που ρωτήθηκαν, έχουν μικρή ή καμιά ομοιότητα με τις αιτίες που προβάλλονται από τις μητέρες. Τα αποτελέσματα θέτουν σε αμφισβήτηση την πεποίθηση ότι η απόφαση για την περιτομή στηρίζεται επιστημονικά. Ο Preston εξέτασε εξονυχιστικά τα επιχειρήματα που παρουσιάστηκαν από τους υπέρμαχους της περιτομής - που δεν είναι ανάγκη να επαναληφθούν εδώ - και συμπεραίνει ότι η περιτομή στα νεογέννητα είναι μη αναγκαία διαδικασία.
Ισχυρίζεται, ωστόσο, ότι η περιτομή που γίνεται για θρησκευτικούς λόγους είναι έξω από τους στόχους της έρευνάς του.
Ύστερα από μακρόχρονη έρευνα σχετικά με την εφαρμογή της περιτομής, από μια ειδική επιτροπή της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής αναφέρθηκαν τα εξής (3): «Δεν υπάρχει κανένας απολύτως ιατρικός λόγος για τη επιβολή περιτομής στο νεογέννητο.»
Η επιτροπή απαριθμεί μια σειρά παρενέργειες από τη χειρουργική περιτομή. Μερικές από αυτές είναι : Τοπική φλεγμονή που εξελίσσεται σε σηψαιμία ή νέκρωση του πέους, σημαντικές αιμορροΐδες, σοβαρή βλάβη στο πέος (ατελής περιτομή με σχηματισμό συμφύσεων και δευτερογενή δυσμορφία του πέους, ακρωτηριασμό κατά λάθος των αδένων κλπ.), φίμωση και φλεγμονή του στομίου του πέους (η οποία με τη σειρά της μπορεί να εξελιχθεί σε στένωση του στομίου της ουρήθρας, που ακολούθως μπορεί να οδηγήσει σε δυσουρία), αύξηση της συχνότητας ούρησης, που αργότερα στους ηλικιωμένους γίνεται ενούρηση.
Σε μια έρευνα 100 νεογέννητων που είχαν υποστεί περιτομή και εξετάσθηκαν 8 - 10 μήνες αργότερα διαπιστώθηκε ότι 31 ανέπτυξαν έλκη στο στόμιο της ουρήθρας, από τα οποία τα 8 αναπτύχθηκαν και προκάλεσαν στένωση του στομίου. Σε άλλα 35 αναπτύχθηκαν αιμορροΐδες, σε 4 από τα οποία χρειάστηκε συρραφή. Σε πείσμα αυτών των κινδύνων η αναφορά λέει : «παραδοσιακοί, πολιτιστικοί και θρησκευτικοί παράγοντες παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στην απόφαση... Απαιτείται η υπευθυνότητα του γιατρού για να δώσει τις πραγματικές και ιατρικές απόψεις για την περιτομή. Η τελική απόφαση είναι δική τους και θα πρέπει να βασίζεται σε αληθινά στοιχεία».
Το θέμα της περιτομής αποκαλύπτει σαφώς τις διαφορές μεταξύ της λειτουργικής και μηχανιστικής προσέγγισης της ζωής. Η λειτουργική σκέψη βλέπει μια δράση όχι με όρους του σκοπού του ατόμου (οι σκοποί είναι υποκειμενικοί και συχνότατα κρύβουν άλλους πίσω τους), αλλά περισσότερο από την αντικειμενική επίδραση στο ζωντανό. Δηλαδή, μια ειδική δραστηριότητα αντιμετωπίζεται σύμφωνα με το αν βοηθά τη ζωή η αν την καταστρέφει. Αυτό οδηγεί κατευθείαν στην άμεση κατανόηση της δραστηριότητας της συγκινησιακής πανούκλας, η οποία πρέπει να προσδιοριστεί σαν η καταστροφική συμπεριφορά του ανθρώπου στην κοινωνική σκηνή.
Ο μηχανικιστής επιστήμονας είναι ανίσχυρος να αντιμετωπίσει την ανθρώπινη καταστροφικότητα. Επειδή είναι παγιδευμένος σε διανοητικές και ορθολογιστικές διαδικασίες δεν μπορεί να αναγνωρίσει τις διαφωνίες σαν ορθολογικοποίηση, όταν χρησιμοποιούνται για να επιτρέψουν την έκφραση καταστροφικής κοινωνικής δραστηριότητας. Το ουσιαστικό σημείο, η ωμότητα και η βαρβαρότητα της δράσης δεν γίνονται αντιληπτές. Το καλύτερο που μπορεί να κάνει, ενάντια στην περιτομή, - όπως φαίνεται εδώ είναι να μη βρει καμία θετική ένδειξη στη συνέχισή της. Όμως αυτό είναι ανίσχυρο για να αναχαιτίσει την πανούκλα καθώς παρεμβαίνουν οι ορθολογικοποιήσεις (ο Ράιχ αναφερόταν σε, αυτές σαν δικαιολογίες) που χρειάζονται για να βάλουν σε ισχύ τη βάρβαρη δράση και απλά διοχετεύονται σε περιοχές που δεν μπορούν να «αγγιχτούν» και περιλαμβάνουν τομείς όπως τα «προσωπικά», «πολιτιστικά», ή «θρησκευτικά».
Γι' αυτούς τους λόγους η πρακτική της περιτομής θα συνεχίζεται χωρίς διακοπή, σε πείσμα της διακήρυξης ενός από τους περισσότερο φημισμένους οργανισμούς παιδιατρικής του κόσμου.
Βιβλιογραφία
- Reich, W.: «Reich Speaks of Freud». New York: Noonday Press, 1967.
- Preston, Ν.: «Whither the Foreskin?», Journal of the American Medical Association, Vol. 213, Number 11, 1970.
- «Committee οn Fetus and Newborn, Report of the Ad Hoc Task Force οn Circumcision», Pediatrics, Vol. 56, No. 4, 1975.
Πηγή : Το Περιοδικό της Οργονομίας, τεύχος 8, σελίδες 4-6.
Κατεβάστε το παραπάνω άρθρο σε μορφή pdf :
Peritomi_Mia_varvari_epithesi.pdf237.1 KB.