του Τσάρλς Κόνια (Charles Konia) M.D.
Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να προσφέρει λειτουργική κατανόηση των πολυάριθμων και με πρώτη ματιά ακατανόητων φαινομένων που αποκαλύφθηκαν από τη μηχανιστική επιστήμη και είναι πρωταρχικές εκδηλώσεις των οργονοενεργειακών λειτουργιών στη φύση. Αυτά τα γεγονότα όχι μόνο τονίζουν την ακαταλληλότητα της μηχανιστικής προσέγγισης σ' όλο της το μεγαλείο, αλλά επιβεβαιώνουν ακόμα περισσότερο την ανάγκη για λειτουργική σκέψη στο χώρο της φυσικής επιστήμης. Πολλές απ' αυτές τις ανακαλύψεις παρατηρήθηκαν και διευκρινίστηκαν αρχικά απ' τον Ράιχ, αλλά η επιστημονική κοινότητα τις αγνόησε μόνο και μόνο για να τις ανακαλύψει εκ νέου δεκαετίες αργότερα. Σ' αυτό το άρθρο θα συζητηθούν αρκετές τέτοιες ανακαλύψεις του Ράιχ που αφορούν το ερυθρό αιμοσφαίριο. Αρκετό από το υλικό το 'χει καλύψει ο Μπλάσμπαντ σε άλλο άρθρο (1).
Οργονοτικός παλμός του ερυθρού αιμοσφαιρίου
Οι παλμικές κινήσεις του ερυθρού αιμοσφαιρίου ανακαλύφθηκαν στα 1890 (2). Ονομάστηκαν φαινόμενο «τρεμοσβήματος», περιγράφεται δε σαν μία «κίνηση πολύ γρήγορη και δυσδιάκριτη, σαν την κίνηση της φλόγας, ανάλογη με την τρεμουλιαστή αναλαμπή που παράγεται από τη ζέστη σε ηλιόλουστο δρόμο». Το τρεμόσβημα παύει να παρατηρείται όταν το ερυθρό αιμοσφαίριο χάνει το αμφίκοιλο σχήμα του. Τόσο το τρεμόσβημα όσο και η διατήρηση του φυσιολογικού σχήματος, σχετίζονται με καταστάσεις που συντηρούν το μεταβολισμό της γλυκόζης και την ενεργητική μεταφορά.
Ο Bessis, σ' ένα περιεκτικό βιβλίο για το ερυθρό αιμοσφαίριο, γράφει (3) : Το ώριμο ερυθροκύτταρο δεν έχει αυθόρμητες κινήσεις. Ωστόσο, η εμφάνισή του δεν είναι απόλυτα σταθερή. Ιδιαίτερα αν χρησιμοποιήσουμε το σύστημα μικροσκοπίου αντιθέτου φάσεως, μπορούμε να παρατηρήσουμε ένα ευδιάκριτο σπινθηροβόλημα, ιδιαίτερα εμφανές στην πιο ανοιχτόχρωμη κεντρική περιοχή. Αυτή η κίνηση, που ονομάστηκε φαινόμενο τρεμοσβήματος, έχει ένα εύρος τριών με τεσσάρων αλλαγών στην ένταση του φωτός ανά δευτερόλεπτο. H ύπαρξη του φαινομένου αυτού σημειώθηκε ήδη από τις αρχές αυτού του αιώνα. Παρατηρείται όχι μόνο στα ερυθροκύτταρα των θηλαστικών, αλλά και στα ερυθροκύτταρα των πουλιών και των αμφίβιων. Το φαινόμενο τρεμοσβήματος φαίνεται στα ανθρώπινα δικτυοερυθροκύτταρα και στα ώριμα ερυθροκύτταρα, αλλά όχι στους ανώριμους ερυθροβλάστες ή λευκοκύτταρα... Μεταβολές της θερμοκρασίας μεταξύ 2° και 40° C δεν επηρεάζουν το φαινόμενο. H κίνηση εξαφανίζεται στα δρεπανοκύτταρα, στα κύτταρα που η αιμοσφαιρίνη τους έχει κρυσταλλοποιηθεί και σε υπερτονικά ή υποτονικά μέσα. Το αίτιο του φαινομένου τρεμοσβήματος παραμένει άγνωστο, αλλά έχει υποτεθεί ότι σχετίζεται με τη μεταβολική δραστηριότητα του κυττάρου... Πράγματι, φαίνεται πιθανότερο ότι ίσως μπορούμε να αποδώσουμε αυτές τις κινήσεις σε ελαφρές μεταβολές του πάχους ή του δείκτη διαθλάσεως ότι αυτές καθ' αυτές αποδίδονται σε κινήσεις των μορίων της αιμοσφαιρίνης... Οι λίγες σε αριθμό μελέτες αυτού του φαινομένου δεν έχουν δώσει πειστικά αποτελέσματα. (Τα μαύρα στοιχεία από τον Τσαρλς Κόνια).
Τα επιχειρήματα ενάντια στο ότι η κινητικότητα αυτή είναι απλώς μια υπόθεση «κινήσεων των μορίων της αιμοσφαιρίνης» είναι τα ακόλουθα:
1. Ο τυχαίος μοριακός βομβαρδισμός δεν μπορεί να ερμηνεύσει την παλμική φύση των ερυθροκυττάρων. Τα κύτταρα αυτά πάλλονται τακτικά σε μια ορισμένη σαφή συχνότητα (3-4 κύκλων ανά δευτερόλεπτο, σύμφωνα με τον Bessis).
2. Ο μηχανικός βομβαρδισμός δεν μπορεί να εξηγήσει τις διαφορές εντάσεως της κίνησης οι οποίες παρατηρούνται μεταξύ υγιών κυττάρων και κυττάρων που βρίσκονται σε συγκεκριμένες νοσηρές καταστάσεις, ούτε μπορεί να εξηγήσει την εξαφάνιση αυτών των παλμικών κινήσεων κατά τα τελευταία στάδια της παρατήρησης στο τεστ-αίματος του Ράιχ (δείτε παρακάτω).
3. Εάν πραγματικά ήταν υπεύθυνη η μοριακή κίνηση, θα 'πρεπε το φαινόμενο να παρουσιάζεται και όταν τα κύτταρα βρίσκονται μέσα σ' ένα υπερτονικό ή υποτονικό διάλυμα. Θα 'πρεπε επίσης να γίνεται εντονότερο με την ανύψωση της θερμοκρασίας. Αλλά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.
4. Η απουσία του παλμού του ερυθροκυττάρου στα δρεπανοκύτταρα συνηγορεί κατά της θεωρίας του μοριακού βομβαρδισμού. Ακόμα και με τις μοριακές μεταβολές που υπάρχουν στη δρεπανοκυττάρωση, γιατί θα 'πρεπε η δρεπάνωση να εμποδίζει την τυχαία μοριακή κίνηση;
Η σπουδαιότητα αυτής της παλμικής κίνησης δεν είχε κατανοηθεί έως τις αρχές της δεκαετίας του '40, όταν ο Ράιχ διασαφήνισε τις ενεργειακές βάσεις αυτού του φαινομένου. Θεώρησε κατ' αρχήν τα ερυθροκύτταρα οργονενεργειακά κυστίδια. Δηλώνει (4) :
Το ερυθροκύτταρο είναι ένα μικροσκοπικό οργονοτικό σύστημα που περιέχει μέσα στη μεμβράνη του μια ορισμένη ποσότητα οργόνης. Εάν παρατηρήσουμε τα ερυθροκύτταρα σε μεγέθυνση 4.000, θα τα δούμε να έχουν μια έντονη μπλε αναλαμπή. Το περιεχόμενο τους εμφανίζει ένα ζωηρό παλμό. Διαστέλλονται και συστέλλονται. Με άλλα λόγια, δεν είναι άκαμπτα όπως είναι κοινώς αποδεκτό.
Μπορούμε εύκολα να παρατηρήσουμε αυτή την ακτινοβολία κατά τη διάρκεια της μικροσκοπικής εξέτασης των ερυθροκυττάρων του τεστ-αίματος Ράιχ. Το τεστ αυτό καθορίζει το βιολογικό σφρίγος του οργανισμού έτσι όπως αυτό αντανακλάται στο μοντέλο κατάρρευσης των ερυθροκυττάρων in vitro. Όπως σημειώσαμε παραπάνω, υπάρχει μια ποιοτική διαφορά σ' αυτή την παλμικότητα ανάμεσα στα αρχικά και στα τελευταία στάδια της παρατήρησης. Αρχικά, φαίνεται να υπάρχει ένα ήσυχο, ήρεμο τρεμόσβημα. Αργότερα, όταν το αίμα έχει αποσυντεθεί, ο παλμός εξαφανίζεται (5). Επιπλέον, υπάρχει μια διαφορά στον παλμό υγιούς αίματος και αίματος με συγκεκριμένες νοσηρές καταστάσεις. Σε ορισμένες συνθήκες (λευχαιμία, αντίδραση όρανουρ), τα ερυθροκύτταρα εμφανίζονται υπερδιεγερμένα από την αρχή της παρατήρησης.
Η αποσαφήνιση της φύσεως αυτών των κινήσεων από τον Ράιχ, παραμένει καθολικά αγνοημένη. Η μηχανιστική επιστήμη αποκλείει εκλεκτικά από το πεδίο των ερευνών της όλα τα φυσικά φαινόμενα που σχετίζονται με τις ουσιώδες οργονοτικές λειτουργίες, εκτός εάν μπορεί να δώσει μηχανιστική ερμηνεία γι' αυτά.
Οργονοενεργειακό Πεδίο του Ερυθρού Αιμοσφαιρίου
Η ύπαρξη πεδίου που περιβάλλει το ερυθροκύτταρο αναγνωρίζεται από αρκετούς αιματολόγους που παρατηρούν το ερυθροκύτταρο με το οπτικό μικροσκόπιο, αλλά, ξανά, κι αυτό το φαινόμενο αγνοείται καθολικά από τους κλασικούς αιματολόγους, επειδή είναι ακατανόητο από μια υλιστική άποψη. Ο Ράιχ ήταν o πρώτος που καθόρισε τη φύση αυτού του πεδίου. Επιπλέον, βρήκε ποσοτικές και ποιοτικές μεταβολές στο πεδίο ως προς το εύρος του, το χρώμα του κλπ., οι οποίες εμφανίζονται όχι μόνο μεταξύ υγιών ατόμων και ατόμων με συγκεκριμένες νόσους, αλλά ακόμα και μεταξύ ατόμων φαινομενικά υγιών, αλλά με διαφορετικά ενεργειακά επίπεδα.
Αλλαγές στο σχήμα του ερυθροκυττάρου
Οι in vitro αλλαγές του σχήματος του ερυθροκυττάρου τυγχάνουν αρκετά μεγάλης προσοχής από τους κλασικούς αιματολόγους τα τελευταία χρόνια. Ο Bessis σφάλλει όταν χρεώνει τη διαπίστωση της ύπαρξης αυτού του φαινομένου στον Ponder.
Ο Bessis δηλώνει : «Εάν ξεπλύνουμε τα ερυθροκύτταρα με ισοτονικό διάλυμα άλατος και στη συνέχεια τα εξετάσουμε μεταξύ μιας αντικειμενοφόρου πλάκας και μιας καλύπτρας, το σχήμα τους αλλάζει από σχήμα αμφίκοιλου δίσκου σε σχήμα οδοντωτής σφαίρας ή σφαίρας καλυμμένης από ακίδες... εάν αυτά τα κύτταρα επανεισαχθούν σε φρέσκο πλάσμα, θα ξαναποκτήσουν το δισκοειδές σχήμα».
Ο Bessis αναφέρεται σε αυτή τη διαδικασία ονομάζοντάς την σαν αναστρεπτό δισκοκυτταρικο-εχινοκυτταρικό μετασχηματισμό («εχινοκυτταρικό», από την ελληνική λέξη εχίνος, το θαλάσσιο εχινόδερμο). Αναγνωρίζει μερικά ξεχωριστά στάδια σ' αυτή τη διαδικασία. Δεν αναγνωρίζει, όμως, ότι μπορεί να υπάρχουν ποιοτικές διαφορές στα μοντέλα αποσύνθεσης διαφορετικών δειγμάτων αίματος. Αυτή τη διαδικασία του μετασχηματισμού την αντικρίζει κυρίως σαν μηχανική εξέλιξη που βασίζεται αποκλειστικά στην εσωτερική μοριακή δομή του ερυθροκυττάρου. Η ταξινόμησή του είναι καθαρά περιγραφική και κάνει δύσκολη την κατανόηση του υποκείμενου βιοενεργειακού προτσές που αποτελεί την αιτία αυτών των ερυθροκυτταρικών αλλαγών. Παρατηρεί ότι o εχινοκυτταρικός μετασχηματισμός εμφανίζεται όταν το παρασκεύασμα αίματος πλυθεί με αλατούχο διάλυμα και τοποθετηθεί μεταξύ αντικειμενοφόρου πλάκας και καλύπτρας ή όταν πλησιάσουμε μια γυάλινη ράβδο κοντά στο κύτταρο. Αυτό το ονομάζουμε «επίδραση γυαλιού». Υπάρχουν αρκετοί λόγοι που δηλώνουν πως ακόμα κι αυτή η δήθεν επίδραση γυαλιού ίσως βασίζεται σε ενεργειακούς παράγοντες, δηλαδή μια αντιστρεπτή συστολή του ερυθρού αιμοσφαιρίου. Αλλά μια τέτοια συζήτηση θα μας πήγαινε πέρα από το σκοπό αυτού του άρθρου.
Παρά τη μηχανιστική του προσέγγιση όμως, ο Bessis αναφέρει ότι «ουσιαστικοί παράγοντες» ίσως να επιδρούν στον εχινοκυτταρικό μετασχηματισμό. Για παράδειγμα, ο μετασχηματισμός αυτός ίσως επιτυγχάνεται με την εξάντληση των ποσοτήτων της ένωσης, υψηλής ενέργειας, ΑΤΡ ή από το αυξημένο ενδοκυτταρικό ασβέστιο. Κάποιοι άλλοι έχουν παρατηρήσει την παρουσία ακιδωτών ερυθροκυττάρων σε ορισμένες νόσους που συμπεριλαμβάνουν τα καρκινώματα. Το 1951, οι Schwartz και Mott (6) εισήγαγαν τον όρο κύτταρο με εκγλυφίδες (1) για ορισμένα ερυθροκύτταρα που βρίσκονται στην ουραιμία, στο αιμορραγικό πεπτικό έλκος και στο γαστρεντερικό καρκίνωμα. Φρόντισαν να κάνουν τη διαφοροποίηση μεταξύ των κυττάρων με εκγλυφίδες και των οδοντωτών ερυθροκυττάρων δημοσιεύοντας φωτογραφίες και των δύο για σύγκριση. Βρέθηκαν κι άλλα ερυθροκύτταρα με μη φυσiολογικό σχήμα (ελλειπτοκύτταρα) που έχουν σχέση με ορισμένες κακοήθειες και τη λευχαιμία, αν και η σημασία τους παραμένει άγνωστη.
Όπως υπογραμμίσαμε παραπάνω, ο Ράιχ ανακάλυψε ότι, όταν πάρουμε απ' το σώμα ερυθρά αιμοσφαίρια και παρατηρήσουμε τη διαδικασία αποσύνθεσής τους, είναι πιθανό να δούμε ορισμένες παραλλαγές που προσδιορίζουν το βαθμό της βιολογικής ζωτικότητας του οργανισμού. Η διαδικασία της ερυθροκυτταρικής εκφύλισης συνοδεύεται από χαρακτηριστικές αλλαγές στο σχήμα του ερυθρού αιμοσφαιρίου. Αυτές είναι οι αλλαγές που εμφανίζονται κυρίως στο περίγραμμά του, το οποίο αποτελεί το εξωτερικό χείλος του ερυθροκυττάρου. O Ράιχ, δήλωσε ότι μπορούν να εμφανιστούν βαθύτατες ποιοτικές διαφορές σ' αυτή την αποσύνθεση. Διαφορές που εξαρτώνται απ' το βιολογικό σφρίγος των κυττάρων.
Σχόλιο
Ένας απ' τους βασικούς όρους της λειτουργικής έρευνας είναι η απαίτηση για εστίαση της προσοχής μας κατ' ευθείαν πάνω στις φυσικές εξελίξεις. Ο Ράιχ επέμενε πάντα στην παρατήρηση ζωντανών διαδικασιών που εξελίσσονται ανενόχλητες στη φυσική τους κατάσταση. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να κατανοήσουμε και τις ενεργειακές λειτουργίες που βρίσκονται στη βάση αυτών των φαινομένων. H εισαγωγή άσχετων παραγόντων, όπως η προσθήκη ξένων χημικών ουσιών ή η προσθήκη γυάλινης καλύπτρας, το μόνο που μας λένε είναι πώς λειτουργεί η φύση όταν η τάδε ή η δείνα ενότητα προστεθεί σ' αυτήν. Για παράδειγμα, στο τεστ-αίματος του Ράιχ, κάποιος απλά παρατηρεί ερυθροκύτταρα που εκφυλίζονται σε φυσιολογικό αλατούχο διάλυμα όταν αφαιρεθούν απ' το σώμα. Μ' αυτό τον τρόπο, ο Ράιχ έφτασε σε μια διαγνωστική μέθοδο που μας δίνει μια γενική προσέγγιση της ζωτικότητας του οργανισμού στο σύνολο του.
Ο μηχανιστής βλέπει και αντιλαμβάνεται τον κόσμο μέσα απ' το θώρακα του. Γι' αυτό πρέπει να παρεμβάλλει ενδιάμεσους παράγοντες ανάμεσα στον εαυτό του και στο αντικείμενο της μελέτης του. Από τη στιγμή που τοποθετεί τα υλικά γεγονότα στη βάση όλων των φυσικών διαδικασιών, είναι γι' αυτόν τέλεια συνεπές το να εισάγει άλλες χημικο-υλικές διαδικασίες στα φυσικά γεγονότα που παρατηρεί. Τα αποτελέσματα των ερευνών του στο ερυθρό αιμοσφαίριο είναι ένα καλό παράδειγμα του τι συμβαίνει. Μια πληθώρα νέων όρων που περιγράφουν τους διάφορους κυτταρικούς τύπους κάνουν την εμφάνισή τους, κάποιοι απ' αυτούς αντανακλούν τις φυσικές εξελίξεις, άλλοι απλώς τις τεχνικές πειραματικές συνθήκες. Για τους μηχανιστές δεν υπάρχει πραγματική κατανόηση του ενεργειακού προτσές εμφάνισης αυτών των κυττάρων ώστε να ξεκινήσουν τη μελέτη τους απ' αυτή τη βάση. Έτσι, η ταξινόμηση του Bessis για τις ερυθροκυτταρικές αλλαγές3 δεν αρκεί για ν' αποκαλύψει τις υποκείμενες ενεργειακές διαταραχές του οργανισμού, όπως αυτές αντανακλούνται στο μοντέλο της ερυθροκυτταρικής εκφύλισης. Η ορολογία του Ράιχ (αντίδραση «Β» σε αντιδιαστολή με την αντίδραση «Τ») βασίζεται σε αντικειμενικά βιοενεργειακές διαδικασίες και παρέχει το λειτουργικό πλαίσιο εργασίας με το οποίο κατανοούμε τη σημασία αυτών των μορφολογικών αλλαγών.
Σ' ό,τι αφορά το πεδίο της παθολογίας του ερυθροκυττάρου υπάρχουν ακόμα πάρα πολλά να μάθουμε. Μόνο η λειτουργική προσέγγιση, για την οποία ο Ράιχ άνοιξε το δρόμο, μπορεί να μας δώσει το ουσιώδες πλαίσιο εργασίας που απαιτείται για να καταλάβουμε αυτό το υλικό.
Βιβλιογραφία
- Blasband, R.A., Rosenblum, C.F., and Βlasband, D.: «An Analysis of the United States Food and Drug Administration's Scientific Evidence Against Wilhelm Reich», Journal of Οrgonomy, 6:207-31, 1972.
- Blowers, R., Clarkson, Ε.Μ., and Maisels, Μ.: «Flicker Phenomenon in Human Erythrocytes», Journal of Physiology, 113, 1951.
- Bessis, Μ.: «Living Βlood Cells απd Their Ultra- structure», New York: Springer-Verlag, 1973.
- Reich, W.: «The Discovery of the Orgone, Vol. 2: The Cancer Biopathy», New York: Orgone Ιnstitute Press, 1948.
- Reich, W.: «Orgonomic Diagnosis of Cancer Biopathy», Orgone Energy Bulletin, 4:65-128, 1952.
- Schwartz, S.O., and Motto, S.A.: «The Diagnostic Significance of 'Burr' Red Blood Cells», Αmerican Journal of Medical Science, 218, 1949.
Πηγή : Το Περιοδικό της Οργονομίας, τεύχος 5, σελίδες 70-75.
Κατεβάστε το παραπάνω άρθρο σε μορφή pdf :
To_erythro_aimosfairio.pdf395.38 KB.