Το διαφραγματικό τμήμα της θωράκισης
του Τσάρλς Κόνια (Charles Konia) M.D.
Εισαγωγή
Η παραδοσιακή ιατρική δεν αντιλαμβάνεται το αναμνηστικό - ιατρικό υπόβαθρο των ασθενειών που έχουν βιοπαθητική προέλευση. Για παράδειγμα, σχετικά με το πεπτικό έλκος ο Ράιχ έγραφε: «Προφανώς, το στομαχικό έλκος με τις φυσικό-χημικές λειτουργίες του είναι ριζωμένο σε μια αρχή περισσότερο λειτουργική, που δεν είναι φυσικοχημικής φύσης» (1).
Αυτός ο πλατύτερος χώρος λειτουργικότητας περιέχει τη βιοενεργειακή βάση τόσο της ψυχικής, όσο και της σωματικής λειτουργικότητας. Η γενική βιοπαθητική κατάσταση του οργανισμού, καθώς και το ειδικό εκείνο τμήμα που περιέχει τη θωράκιση, είναι τα κρίσιμα σημεία που πρέπει να λάβει κανείς υπόψη του κατά τη θεραπεία κάθε βιοπαθητικής ασθένειας.
Σ' αυτό το σημείο ερευνάται το ερώτημα της βιοπαθητικής διαφοροποίησης. Δηλαδή, γιατί άτομα με σημαντική θωράκιση, εντοπισμένη στο ίδιο τμήμα του σώματος, αναπτύσσουν διαφορετικές βιοπάθειες.
Ο τρόπος που έχει αναπτυχθεί η θωράκιση μέσα στο χρόνο, δηλαδή το διάστημα και η έκταση που απαιτήθηκε για να σχηματισθεί, σχετίζεται εν μέρει με το όργανο που θα εμπλακεί. Προφανώς, όσο πιο νωρίς εμφανίζεται η θωράκιση και όσο πιο σοβαρή είναι, τόσο πιο καταστροφικές θα είναι οι επιδράσεις της. Άλλοι παράγοντες περιλαμβάνουν την ενόρμηση εναντίον της οποίας κατευθύνεται η θωράκιση, καθώς και την αμυνόμενη ενόρμηση. Για παράδειγμα, στο πεπτικό έλκος υπάρχει καταπιεσμένο πολύ μίσος, που εντοπίζεται στο διαφραγματικό τμήμα.
Αυτό το άρθρο αναφέρεται σε τρεις ασθενείς με διαφραγματική θωράκιση, στους οποίους αναπτύχθηκε σωματική βιοπάθεια σε διαφορετικά όργανα του ίδιου τμήματος.
Το διαφραγματικό τμήμα περιλαμβάνει το διάφραγμα και όλα τα όργανα που βρίσκονται ακριβώς κάτω από αυτό. Η θωράκιση αυτού του τμήματος μπορεί να εκδηλωθεί με επιγάστριο σπασμό, μυϊκή ένταση κι ευαισθησία - ιδιαίτερα κατά μήκος της πορείας της ξιφοειδούς απόφυσης, στο όριο των κατώτερων πλευρών, ραχιαία των οσφυοπλευρικών τόξων - και με ιδιαίτερη αναπνευστική διαταραχή που φαίνεται από το φούσκωμα του υπογάστριου κατά την εκπνοή, γεγονός που υποδηλώνει ότι το διάφραγμα είναι καθηλωμένο σε μια προς τα κάτω θέση.
Η κατάσταση της θωράκισης αυτού του τμήματος είναι δύσκολο να εκτιμηθεί στα πρώιμα στάδια της θεραπείας. Ίσως γι' αυτό το λόγο ο Ράιχ χρησιμοποίησε την ακτινοσκόπηση του διαφράγματος με ακτίνες X, για να καθορίσει τη βιοφυσική κατάστασή του. Μόνο όταν έχει εξαλειφθεί ικανοποιητικά η θωράκιση στα πρώτα τέσσερα τμήματα, αποκαλύπτεται η πραγματική εικόνα αυτού του τμήματος. Η διαφραγματική θωράκιση χαρακτηρίζεται από την απουσία αυθόρμητου παλμού (2) και με την εξάλειψη της θωράκισης στα ανώτερα τμήματα, βλέπουμε να αναδύεται αυθόρμητα η συγκινησιακή έκφραση που περιέχεται εκεί.
Ένα επεισόδιο σακχαρώδους διαβήτη που εμφανίσθηκε κατά τη διάρκεια του τελικού σταδίου της θεραπείας
Αν και κάθε διαβητικός ασθενής είναι θωρακισμένος στο διαφραγματικό τμήμα - γεγονός που εκδηλώνεται εμφανώς μ' ένα δακτύλιο λιπώδους ιστού γύρω από τη μέση - κάτι τέτοιο από μόνο του δεν αποτελεί επαρκή προϋπόθεση για την ανάπτυξη αυτής της βιοπάθειας. Πολλές εκφάνσεις, συμπεριλαμβανομένης και της εμφάνισης του ανθεκτικού στην ινσουλίνη διαβήτη, υποδηλώνουν ότι υπάρχουν εν δράσει και άλλοι βιοενεργειακοί παράγοντες που είναι απαραίτητες προϋποθέσεις στην παθογένεση της βιοπάθειας.
Ο Dew, στη μελέτη του για το διαβήτη, εστιάσθηκε στη διαταραχή της ικανότητας διαφόρων ιστών του σώματος να διατηρήσουν επαρκή οργονοτική φόρτιση (3). Είναι ξεκάθαρη η σημασία του οργονοτικού δυναμικού (το ισχυρότερο οργονοτικό σύστημα έλκει το ασθενέστερο) στη διαδικασία της απορρόφησης, της αφομοίωσης και της πέψης των ουσιών της τροφής. Κάθε ιστός, βασισμένος στο δικό του επίπεδο οργονοτικής φόρτισης (οργονοτικότητας) που είναι μεγαλύτερο από εκείνο του τοπικού του περιβάλλοντος, είναι σε θέση να απορροφήσει τα θρεπτικά στοιχεία (τις ουσίες της τροφής που έχουν αποδομηθεί χημικά) δια μέσου της συστηματικής κυκλοφορίας του αίματος προς τα κύτταρα των ιστών.
Επειδή ο νευρικός ιστός (κεντρικό και περιφερικό νευρικό σύστημα και το αυτόνομο νευρικό σύστημα) έχει τη μεγαλύτερη οργονοτικότητα, οι μεταβολικές του απαιτήσεις είναι μεγαλύτερες.
Ο Ντιού προτείνει την άποψη ότι ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μια μορφή συρρικνωτικής βιοπάθειας στην οποία οι ίδιοι οι ιστοί υφίστανται αποσύνθεση, δηλαδή μια μαζική καταβολική τήξη και αποβολή μέσα από τα ούρα. Η κοινή λειτουργική αρχή σ' αυτή τη βιοπάθεια φαίνεται πως είναι η χαμηλή φόρτιση των ιστών (ιστική ανοργονία) και η παθογένεση είναι η ανικανότητα των ιστών χαμηλής οργονοτικής φόρτισης ν' απορροφήσουν θρεπτικά στοιχεία από το πλάσμα του αίματος εξ αιτίας της εξασθένισης του οργονοτικού δυναμικού. Οι μεταβολές της βασικής μεμβράνης των τριχοειδών αγγείων των μυώνων των νεφρικών σπειραμάτων, που επισυμβαίνουν πολύ πριν την ανίχνευση ανωμαλιών στο μεταβολισμό των υδρογονανθράκων, μπορεί να είναι η παθολογική συνέπεια της ιστικής ανοργονίας. Αντίθετα με την καρκινική βιοπάθεια, η φόρτιση του αγγειακού συστήματος (αίμα) παραμένει υψηλή και γι' αυτό βρίσκουμε στη βιοπάθεια του σακχαρώδη διαβήτη την απουσία της χαρακτηριστικής εικόνας του αίματος (αναιμία κ.λπ.) που συναντάμε στην καρκινική βιοπάθεια.
Σύμφωνα με αυτή την άποψη, οι μεταβολές της παγκρεατικής λειτουργίας (ινσουλίνη) θα θεωρούνταν αντίδραση στη χρόνια ιστική ανοργονία. Μια λειτουργία της ινσουλίνης είναι να διευκολύνει τη μεταβολή της γλυκόζης και του καλίου μέσα στο κύτταρο. Επίσης προάγει τη σύνθεση του λίπους, του γλυκογόνου και βοηθά στην ανάπτυξη. Αυτές οι λειτουργίες είναι ταυτόσημες με μια παρασυμπαθητική επίδραση στο πλασματικό σύστημα. Η ανοργονία των ιστών, ιδιαίτερα του μυϊκού ιστού, υποδηλώνει ότι το οργονοτικό δυναμικό δεν είναι ικανοποιητικά υψηλό. Το αποτέλεσμα είναι η ελάττωση της λειτουργίας της ινσουλίνης και συνεπώς η ανάλογη αύξηση του επιπέδου της γλυκόζης στο πλάσμα. Αυτό, σ' ένα φαύλο κύκλο, διεγείρει το πάγκρεας ώστε να παράγει όλο και μεγαλύτερα ποσά ινσουλίνης, οδηγώντας τελικά σε κάμψη των κυττάρων των νησιδίων. Σ' εκείνο το στάδιο της νόσου, ο ασθενής αποκτά εξάρτηση από εξωγενείς πηγές ινσουλίνης. Αυτή η άποψη στηρίζεται στην κλινική παρατήρηση ότι συχνά τα συμπτώματα του σακχαρώδη διαβήτη ακολουθούν μετά από μια τάση υπερινσουλινισμού. Σε αυτό, το όψιμο στάδιο της βιοπαθητικής εξελικτικής διαδικασίας, εμφανίζονται οι εκδηλώσεις της ολοκληρωμένης κλινικής εικόνας του σακχαρώδη διαβήτη. Επειδή το νερό και η οργονοτική φόρτιση έλκονται μεταξύ τους, η χαμηλή ιστική οργονοτικότητα οδηγεί σε αφυδάτωση των ιστών, απώλεια ηλεκτρολυτών, καθώς και σε όλα εκείνα τα κλινικά σημεία και συμπτώματα, που είναι παθογνωμικά γι' αυτή τη βιοπάθεια (πολυουρία, πολυδιψία, πολυφαγία κ.λπ.).
Αν δούμε λοιπόν τα πράγματα από μια τέτοια οπτική γωνία, τότε αντιλαμβανόμαστε, ότι η τρέχουσα ιατρική θεραπευτική γι' αυτή τη βιοπάθεια, αντιμετωπίζει μόνο τις πιο επιφανειακές πλευρές της διαταραχής. Η χορήγηση εξωγενούς ινσουλίνης στους διαβητικούς ασθενείς μπορεί προσωρινά να καλύψει τα σημεία και συμπτώματα της ασθένειας, αλλά αφήνει ανέπαφη την υποκείμενη ανοργονοτική διαδικασία, όπως εκδηλώνεται με τα συνεχώς εξελισσόμενα αγγειακά και νευρολογικά συμπτώματα.
Επειδή τόσο ο καρκίνος, όσο και ο σακχαρώδης διαβήτης εμπεριέχονται σε μια διαδικασία συρρίκνωσης, προκύπτει το ερώτημα: Τι είναι εκείνο που κάνει αυτές τις βιοπαθητικές διαδικασίες να ξεχωρίζουν η μια από την άλλη; Ίσως η διαφορά τους να καθορίζεται από την εστία της ανοργονοτικής διαδικασίας στο βιοσύστημα. Στη βιοπάθεια του καρκίνου, η συρρίκνωση (ανοργονία) προχωρά μέχρι και τη συμμετοχή του αγγειακού δικτύου του πλασματικού συστήματος και τελικά η συρρίκνωση συμβαίνει και στον ίδιο τον πυρήνα του βιοσυστήματος.
Στο διαβήτη από την άλλη μεριά, η ανοργονοτική διαδικασία παραμένει περισσότερο επιφανειακή και περιορίζεται σε άλλους ιστούς (νεφρά, μυϊκό σύστημα κ.λπ.) ενώ αφήνει ανεπηρέαστο το πλασματικό σύστημα. Στη διαβητική βιοπάθεια, η οργασμική διαταραχή, μια διαταραχή του παλμού των ιστών με τη μορφή της ιστικής ανοργονίας, εξοικονομεί την ενεργειακή φόρτιση του πλασματικού συστήματος. Μια ελάττωση της οργονοτικότητας των ιστών, εκτός από εκείνων του πλασματικού συστήματος, που επιτυγχάνεται με τη μείωση της ενεργειακής φόρτισης του οργανισμού, μπορεί να σχετίζεται με τη δυνατότητα σχηματισμού όγκου. Αυτό μπορεί να είναι μια εξήγηση για τη σπάνια εμφάνιση πρωτογενών καρκινικών όγκων, όταν υπάρχει σακχαρώδης διαβήτης.
Εξαιτίας της προϋπάρχουσας ανοργονοτικής διαδικασίας, οι διαβητικοί είναι δυνατό να μην έχουν ποτέ την ικανότητα για βαθιά σεξουαλική νοσταλγία, που είναι συχνό κλινικό εύρημα στους ασθενείς που θα αναπτύξουν καρκίνο. Δεν υπάρχει τίποτα από το οποίο χρειάζεται να παραιτηθεί ο διαβητικός ασθενής.
Η συχνή παρατήρηση ότι οι διαβητικοί δείχνουν υπερβολικά γλυκείς, μπορεί να βασίζεται εν μέρει σε μια ανικανότητα να εκφράσουν δυνατές αντιδράσεις οργής, εξαιτίας της ανοργονοτικής τάσης της σκελετικής μυϊκής τους δομής. Εκφράζουν συνήθως απαλά συναισθήματα, όπως νοσταλγία και λύπη που λειτουργούν σαν μηχανισμοί άμυνας. Στη θεραπεία δεν ενθαρρύνεται η χρησιμοποίηση τέτοιων αμυντικών μηχανισμών.
Τώρα προκύπτει η ερώτηση: σε ποιο βαθμό συνεισφέρουν τα αυξημένα επίπεδα της γλυκόζης του αίματος στην έκφραση της γλυκύτητας;
Η κλινική εμπειρία δείχνει ότι αυτή η βιοπάθεια μπορεί να θεραπευτεί μόνο στα πολύ πρώιμα στάδια της ασθένειας. Από τη στιγμή που η νόσος έχει προχωρήσει μέχρι το σημείο της καταστροφής των κυττάρων των νησιδίων του παγκρέατος, η βιοπαθητική διαδικασία παρ' όλες τις προσπάθειες και τις προθέσεις είναι μη αναστρέψιμη. Όταν συμβεί αυτό, το άτομο γίνεται εξαρτημένο από εξωγενείς πηγές ινσουλίνης.
Η ακόλουθη παρουσίαση του ιστορικού ενός ασθενούς που ανέπτυξε τις βιοχημικές εκδηλώσεις του διαβήτη κατά τη διάρκεια του τελικού σταδίου οργονοθεραπείας, σκιαγραφεί μερικά από τα κλινικά γεγονότα που αντιμετωπίζονται στη θεραπεία αυτής της βιοπάθειας. Επίσης φωτίζει κάποιες από τις βιοφυσικές ή χαρακτηρολογικές πλευρές της διαταραχής.
Παρουσίαση ιστορικού: Ένας δεκαοκτάχρονος παθητικός θηλυπρεπής ασθενής είχε ιστορικό καταθλιπτικών επεισοδίων με αρκετές και σοβαρές απόπειρες αυτοκτονίας. Εκτός από τις κατά διαστήματα εμφανιζόμενες αιμορροΐδες, βρισκόταν σε καλή φυσική κατάσταση. Η βιοφυσική εξέταση αποκάλυψε ένα καλά ανεπτυγμένο μέτριου αναστήματος άτομο. Φαινόταν επιφανειακά μαλακός και θηλυπρεπής. Υπήρχε σημαντική θωράκιση στο στοματικό τμήμα, ενώ το υπόλοιπο σώμα του ήταν μέτρια θωρακισμένο. Στην αρχική εξέταση δεν υπήρχε εμφανής θωράκιση στο διαφραγματικό τμήμα.
Στη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους της θεραπείας έκφραζε σημαντικά ποσά οργής, ιδιαίτερα από το στοματικό και το πρωκτικό επίπεδο. Οι παθητικές θηλυπρεπείς τάσεις του ενισχύθηκαν, σαν αντίδραση στην εκφόρτιση οργής κι εκφράστηκαν με τρυφερά συναισθήματα αδυναμίας, επίκλησης κι ανημποριάς. Από βιοφυσική άποψη, ο ασθενής αντέδρασε στην ξαφνική αύξηση της φόρτισης, που συνόδευε την ανάδυση έντονης οργής, με ξαφνική εκκένωση της ενεργειακής φόρτισης (ανοργονία). Καθώς εξαλειφόταν κάθε τμήμα της θωράκισής του, τόσο η ένταση της οργής όσο και η ανοργονοτική αντίδραση που κατευθυνόταν ενάντιά της (στην οργή) εμφανίζονταν εντονότερα. Αυτές οι αντιδράσεις σταδιακά αποκτούσαν μεγαλύτερη σημασία, καθώς προχωρούσε η θεραπεία. Για παράδειγμα, η κινητοποίηση οργής από το στοματικό τμήμα προκάλεσε αφόρητη θλίψη και μετά, για λίγο, παραίτηση κι απελπισία. Αυτές οι ανοργονοτικές βιοφυσικές αντιδράσεις θεωρήθηκε ότι είναι διαφορετικές από τις παθητικές θηλυπρεπείς άμυνές του, αν και κλινικά λειτουργούσαν και οι δύο προς την ίδια κατεύθυνση, δηλαδή της ακινητοποίησης του ασθενούς, κάνοντάς τον να νιώθει ανήμπορος.
Ένα άλλο συναίσθημα, που βαθμιαία άρχισε να αποκτά μεγαλύτερη αμυντική σημασία, εξαιτίας της πρώιμης εμφάνισής του, ήταν βαθιά νοσταλγία για τη μητέρα του. Αυτό το συναίσθημα, συνοδευόμενο από προοργασμικές αισθήσεις λιωσίματος, εμφανιζόταν τακτικά κάθε φο-ρά που η δύναμη των επιθετικών ενορμήσεών του άρχιζε να τον κατακλύζει. Η έκφραση αυτών των συναισθημάτων αντιμετωπίσθηκε κι αυτή σαν άμυνα.
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, δεν υπήρχε καμιά ένδειξη στην αρχή της θεραπείας πως η κινητοποίηση του διαφραγματικού τμήματος θα ήταν δύσκολη. Όμως, όπως αποκάλυψαν τα γεγονότα που ακολούθησαν, τα πράγματα δεν ήταν καθόλου έτσι. Στην πραγματικότητα, αυτό το τμήμα αποδείχθηκε το πλέον ανθεκτικό και ήταν ελάχιστα ευκολότερο να δουλεύεται από εκείνο της λεκάνης. Η έναρξη κινητοποίησής του προαναγγέλθηκε από έντονη ισχυροποίηση όλων των παθητικών θηλυπρεπών αμυνών, καθώς και από την εμφάνιση σημαντικής ποσότητας γενετήσιου άγχους που εκδηλώθηκε με πρώιμες εκσπερματώσεις ή ανικανότητα στύσης. Αυτό αποδείκνυε ότι ένα μεγάλο ποσό ενέργειας είχε ακινητοποιηθεί σ' εκείνο το τμήμα. Το διάφραγμά του ήταν γεμάτο ένταση και το υπογάστριό του φούσκωνε. Η πίεση στους υπογάστριους μυώνες προκάλεσε έντονη οργή για να συνθλίψει κάτι, ακολουθούμενη από ανακούφιση με μια σύντομη και έντονη γενικευμένη αύξηση της οργονοτικής φόρτισης, που εκδηλώθηκε επίσης από φωταύγεια του πεδίου του. Μετά ένιωσε δυνατούς πόνους σαν μαχαιριές στα γεννητικά του όργανα και άρχισε να σέρνεται ικετεύοντάς με να μην του κάνω κακό. Εμφανίστηκαν τα γνωστά σημάδια του άγχους οργασμού: Έχασε κάθε ενδιαφέρον για να γίνει καλά, οι σχέσεις του με τους ανθρώπους έγιναν επιφανειακές και είχε σκέψεις θανάτου.
Μαζί με τη μερική κινητοποίηση του διαφραγματικού τμήματος, μπόρεσα να συνεχίσω την κινητοποίηση της λεκάνης, δεδομένου ότι τα ανώτερα τέσσερα τμήματα παρέμεναν ελεύθερα.
Η ξαφνική, οξεία αύξηση της φόρτισης του βιοσυστήματός του, που προκλήθηκε από την κινητοποίηση της οργής στη λεκάνη, είχε αποτέ-λεσμα να εμφανίζονται τακτικά συγκοπικές προσβολές (ανοργονία). Εξαιτίας της έντασης αυτών των βιοφυσικών αντιδράσεων, άρχισα να ανησυχώ για την πιθανή εμφάνιση κάποιας σωματικής βιοπάθειας. Αυτή η ανησυχία βασιζόταν στην παρατήρηση, ότι το βιοσύστημά του δεν ήταν σε θέση ούτε να δεσμεύει ενέργεια στη θωράκιση, αλλά και ούτε να διατηρήσει ισχυρή οργονοτική φόρτιση. Αντίθετα, το βιοσύστημά του αντιδρούσε με κατάρρευση (ανοργονία). Πέρα όμως από αυτή την πιθανότητα, ήταν αναγκαίο να διακινδυνεύσει κανείς και να ενισχύσει την προσπάθεια του για την απόκτηση υγείας.
Ακολούθως, αναδύθηκαν βαθιά συναισθήματα απογοήτευσης εξαιτίας της απόρριψης από τη μητέρα του και ανέπτυξε σκέψεις αυτοκτονίας. Κατακλυσμένος από τη δυστυχία του πάθαινε πολλές φορές συγκοπικές προσβολές.
Ακόμα μεγαλύτερη κινητοποίηση του διαφράγματος - πιέζοντας κατά μήκος του δεξιού πλευρικού χείλους - προκάλεσε αντανακλαστικό εμετού που ακολουθήθηκε από έντονες κλονικές συσπάσεις του κορμού. Η πίεση πάνω στο υπογάστριο, που ήταν υπερβολικά ευαίσθητο, προκάλεσε το ξέσπασμα μεγάλων ποσοτήτων δολοφονικής οργής και ξαφνική μεγάλη αύξηση της ενέργειάς του, που ακολουθήθηκε από απώλεια της συνείδησης για 8 - 10 δευτερόλεπτα, καθώς περιέστρεφε τους βολβούς προς τα πάνω και δεξιά. Με την επαναλαμβανόμενη βίωση αυτής της διαδικασίας, άρχισε σταδιακά να μπορεί να αντέχει τη συσσώρευση της ενέργειας, που οφειλόταν στην κινητοποίηση του διαφραγματικού και κοιλιακού τμήματος, καθώς και αυτού της λεκάνης, χωρίς να έχει την τάση να χάνει τις αισθήσεις του.
Σ' αυτό το σημείο εμφάνισε τα βιοχημικά σημάδια του σακχαρώδη διαβήτη. Οι αναλύσεις αποκάλυψαν μια αυξημένη τιμή σακχάρου αίματος νηστείας (138) και μια καμπύλη ανοχής γλυκόζης που προσέγγιζε μια μέγιστη τιμή 155.
Αυτή η σωματική βιοπαθητική αντίδραση συνοδεύτηκε από αισθήματα παραίτησης και ιδέες αυτοκτονίας. Αναδύθηκε ένας βαθύς φόβος θανάτου, στον οποίο δεν αντέδρασε με την τυπική παθητική θηλυπρεπή του υποτακτικότητα, αλλά με έντονη επιθυμία να αγωνιστεί και να μην υποκύψει στη μοίρα του. Απορρίπτοντας εντελώς τον παθητικό θηλυπρεπή τρόπο αντιμετώπισης της ζωής του έκφρασε κι άντεξε ισχυρά ξεσπάσματα οργής χωρίς να χάσει τις αισθήσεις του. Αυτό συνοδεύτηκε από ισχυρές αισθήσεις ευεξίας, πράγμα που υποδήλωνε ότι ο οργανισμός του άλλαζε και ήταν σε θέση να διατηρήσει υψηλό επίπεδο οργονοτικής φόρτισης. Η ικανότητα να διατηρεί έντονη οργονοτική φόρτιση για αρκετό χρονικό διάστημα και να εκφορτίζει αποτελεσματικά την ενέργεια στο γενετήσιο αγκάλιασμα εξάλειψε τόσο την παθητική θηλυπρεπή δομή όσο και τη διαβητική του τάση.
Τα σημαντικά βιοφυσικά γεγονότα σ' αυτό το άτομο, όπου τα συμπτώματα του σακχαρώδη διαβήτη εμφανίσθηκαν στο τελικό στάδιο της θεραπείας, ήταν τα εξής:
1. Η παρουσία μιας τάσης για εμφάνιση ανοργονίας ως αντίδραση στην ξαφνική αύξηση της οργονοτικής φόρτισης, ιδιαίτερα μετά την έκφραση έντονης διαφραγματικής οργής. Η ανοργονία συνοδεύτηκε από πρώιμη εμφάνιση αισθήσεων λιωσίματος εξαιτίας της ανεκφόρτιστης οργής από τα κατώτερα τρία τμήματα. Από την ψυχική σφαίρα υπήρξε ισχυροποίηση των παθητικών θηλυπρεπών τάσεων.
2. Η βιοχημική εμφάνιση του σακχαρώδη διαβήτη ήταν εκδήλωση αυτής της ανοργονοτικής αντίδρασης.
3. Η εξαφάνιση της βιοχημικής ανωμαλίας μετά την εξάλειψη της θωράκισης, η ανοργονοτική αντίδραση από τα τμήματα του διαφράγματος και της λεκάνης και η βιοφυσική ικανότητα να αντέχει τη φόρτιση των ιστών μετά την οργασμική εκφόρτιση.
Χολολιθίαση και άλλες βιοπάθειες που σχετίζονται με τους δακτυλιοειδείς μυώνες του διαφραγματικού τμήματος
Για να καθορίσουμε ποιο όργανο ή οργανικό σύστημα θα νοσήσει, όταν υπάρχει θωράκιση ενός συγκεκριμένου τμήματος, θα πρέπει εν μέρει να κατανοήσουμε ποιοι είναι εκείνοι οι ιστοί σ' ένα δεδομένο τμήμα που είναι οι πρωταρχικοί στόχοι της συμπαθητικοτονικής αντίδρασης. Και για να το διατυπώσουμε διαφορετικά, ποια είναι η ανταπόκριση ενός δεδομένου ιστού στις επιδράσεις της χρόνιας συμπαθητικής διέγερσης.
Η κλινική εμπειρία αποκαλύπτει ότι υπάρχει σημαντική διαφορά στην ευπάθεια διάφορων ιστών κάθε ατόμου απέναντι στη συμπαθητικοτονία.
Στην περίπτωση που ακολουθεί οι ιστοί που συμμετείχαν ήταν οι δακτυλιοειδείς μυώνες των οργάνων του διαφραγματικού τμήματος και ιδιαίτερα ο σφιγκτήρας του Odi, που προκάλεσε χολολιθίαση και οδήγησε σε χολοκυστεκτομή ένα χρόνο προηγούμενα και οι δακτυλιοειδείς μυώνες του πυλωρού και του καρδιακού στομίου του οισοφάγου, γεγονός που είχε αποτέλεσμα την εμφάνιση πυλωρικών και οισοφαγικών σπασμών στη διάρκεια της πορείας της θεραπείας.
Αυτή η τάση των δακτυλιοειδών μυώνων να υφίστανται σπασμό, ίσως να ήταν η αιτία που η χοληστερόλη στην ασθενή που εμφάνισε χολόλιθους, να κρυσταλλοποιόταν περισσότερο γρήγορα από ό,τι σε άλλους ανθρώπους που δεν έχουν τέτοια τάση. Είναι γνωστό ότι οι διαιτητικοί παράγοντες, η υπερπαραγωγή χοληστερόλης από το ήπαρ ή η ελαττωμένη παραγωγή των χολοχρωστικών πιθανά δεν παίζουν σημαντικό ρόλο στην παθογένεση της χολολιθίασης (4). Η αυξημένη συχνότητα χολολιθίασης σε ασθενείς που έχουν υποστεί στελεχιαία βαγοτομή είναι υπέρ του ρόλου της χρόνιας συμπαθητικοτονίας στην παθογένεση της βιοπάθειας.
Η γενικευμένη έντονη συμπαθητικοτονία, που από βιοφυσική άποψη ήταν άμεσα εμφανής, στην ασθενή, επηρέαζε τα όργανα κάτω από το διάφραγμα, σ' ένα τέτοιο βαθμό που προκάλεσε την εμφάνιση έκδηλων σημείων και συμπτωμάτων σωματικών βιοπαθειών στους δακτυλιοειδείς μυώνες του εντέρου σ' αυτό το τμήμα.
Η βιοφυσική βάση αυτών των σωματικών βιοπαθειών ήταν συνδυασμός ενός αρκετά υψηλού ενεργειακού επιπέδου και μιας πολύ περιορισμένης ικανότητας ανοχής της διαστολής και ιδιαίτερα των ηδονικών ενορμήσεων.
Παρουσίαση ιστορικού: Μια 49χρονη, λευκή γυναίκα, ήρθε για θεραπεία παραπονούμενη ότι ήταν «πολύ μεγάλη» και δήλωσε ότι «δεν μ' ενδιαφέρει να ζήσω κι ούτε να πεθάνω». Παραπονέθηκε επίσης για «υπερβολική κατάθλιψη» αν κι αυτό δεν ήταν εμφανές. Το ιστορικό της αποκάλυψε ότι στο παρελθόν είχε νιώσει τάσεις να αυτοκτονήσει, όταν ήταν 23 ετών, αλλά ποτέ δεν επιχείρησε να βλάψει τον εαυτό της. Εκείνο τον καιρό και για 9 χρόνια την έβλεπε ένας ψυχαναλυτής. Παντρεύτηκε όχι από αγάπη για το σύζυγό της, αλλά για να ευχαριστήσει τον αναλυτή της και απέκτησε δύο παιδιά. Ενώ μεγάλωνε τα παιδιά της δεν παρουσίασε κανένα σύμπτωμα για 10 περίπου χρόνια, αλλά τα προβλήματα άρχισαν ξανά, όταν τα παιδιά της έφθασαν στην εφηβεία κι ένιωθε πλέον ότι δεν τη χρειάζονταν. Ζούσε σ' ένα ζεστό κλίμα την εποχή που δεν είχε κανένα σύμπτωμα, γεγονός που νόμιζε πως έπαιζε κάποιο ρόλο που ένιωθε τότε καλά. Καθώς τα παιδιά της μεγάλωναν μακριά της κι ένιωσε την ανάγκη βοήθειας, είδε έναν «ραϊχικό» θεραπευτή στην Καλιφόρνια. Όταν εκείνος της έκανε σεξουαλικές προτάσεις, έφυγε και είδε έναν οργονομιστή γιατρό. Αν και είχε αρκετά ανεπτυγμένη τη φαντασίωση της εκδίκησης ενάντια στο «ραϊχικό», ποτέ δεν μπόρεσε να εκφράσει αυτό το μίσος ανοικτά. Αντίθετα, γρονθοκοπούσε τον εαυτό της στο στομάχι όταν ένιωθε θυμό για κείνον.
Το προηγούμενο ιατρικό ιστορικό αποκάλυψε ότι είχε παρουσιάσει κοκίτη και διφθερίτιδα σε ηλικία 6 χρονών. Εκείνο τον καιρό ένιωσε ότι συνέβη μια ξεκάθαρη αλλαγή στην προσωπικότητά της κι έγινε ένα «καλό κορίτσι». Ένα χρόνο πριν αρχίσει θεραπεία είχε υποστεί χολοκυστεκτομή εξαιτίας χολολίθων. Κάπνιζε ένα ή δύο πακέτα τσιγάρα την ημέρα.
Η βιοφυσική εξέταση αποκάλυψε μια μικρόσωμη γυναίκα που βρισκόταν σε μεγάλη ένταση, κάτισχνη, που φαινόταν 10 - 15 χρόνια μεγαλύτερη από την ηλικία της, σαν μια θλιβερή γριά. Το κεφάλι της έδειχνε να είχε συμπιεστεί προς τον κορμό και φαινόταν να μην έχει αυχένα. Υπήρχε μέτρια κατάθλιψη, αλλά μέγιστη πίκρα, καθώς και οργή που σιγόβραζε για το πόσο άσχημα της φέρθηκαν οι άλλοι όταν τους επέτρεψε να έρθουν κοντά της. Τη χαρακτήριζε υπερβολικά μεγάλη ωμότητα, που πάντα την κατεύθυνε προς τον εαυτό της με ελαφρώς επιδεικτική χροιά. Κλαυθμήριζε και παραπονιόταν αδιάκοπα και πάντα υποτιμούσε τον εαυτό της. Αν κι ένιωθε πολύ έντονα την ανάγκη της τρυφερότητας και της στοργής, ποτέ δεν επέτρεπε σε κανέναν να την πλησιάσει πολύ, εξαιτίας ενός ασυνείδητου φόβου που είχε ότι θα πληγωθεί.
Ήταν βαριά θωρακισμένη σ' όλο της το σώμα. Το στήθος της ήταν εμφυσηματικό και οι αναπνευστικές της κινήσεις ήταν περιορισμένες. Το διαφραγματικό της τμήμα έμοιαζε σαν να έχει τυλιγμένο σφικτά ένα σκοινί γύρω του. Το επιγάστριο ήταν γεμάτο ένταση και ευαίσθητο, όπως και το υπογάστριο και υπήρχε μια χειρουργική ουλή στο δεξιό άνω τεταρτημόριο. Η γενική βιοφυσική της εμφάνιση ήταν όμοια με μιας φουσκωμένης κύστης έτοιμης να εκραγεί.
Δεν μπορούσε να φωνάξει ελεύθερα. Όταν χτυπούσε συγκρατιόταν και άρχισε να πονάει στους μηρούς της όταν της ζήτησα να κλωτσήσει. Αν και το ινίο ήταν ευαίσθητο και τα μάτια της καχύποπτα, δεν υπήρχαν στοιχεία διάσπασης της αντίληψης. Είχε μια ταλαιπωρημένη και πονεμένη έκφραση στο πρόσωπό της.
Όταν της ζητήθηκε ν' αναπνεύσει στο θεραπευτικό κρεβάτι, εμφανίσθηκε το αντανακλαστικό της λεκάνης. Αμέσως σφίχτηκε στα ανώτερα τμήματα κι ένιωσε δυστυχισμένη.
Η αρχική διαγνωστική εντύπωση ήταν:
1. Πρώιμη ιατρογενής κινητοποίηση της λεκάνης.
2. Πιθανός μαζοχιστικός χαρακτήρας.
3. Πιθανός μανιοκαταθλιπτικός χαρακτήρας σε καταθλιπτική φάση.
Η διάγνωση της σχιζοφρένειας αποκλείστηκε, εξαιτίας της ικανότητάς της να επιτυγχάνει έντονες αντιδράσεις μεταβίβασης και λόγω απουσίας διάσπασης της αντίληψής της, παρά τον μπερδεμένο τρόπο σκέψης της.
Ο άμεσος θεραπευτικός μου στόχος ήταν να κινητοποιήσω την έκφραση θυμού από τα ανώτερα τμήματα. Αυτό είχε δύο σκοπούς - ένα θεραπευτικό κι ένα διαγνωστικό. Θεραπευτικά, η κινητοποίηση του οφθαλμικού τμήματος θα προκαλούσε παρασυμπαθητικο-μιμητική επίδραση και θα βοηθούσε να κλείσει η λεκάνη. Διαγνωστικά, αυτή η επίδραση θα βοηθούσε στον καθορισμό της διάγνωσης της ασθενούς. Αν κατάφερνε να αντέξει τη διασταλτική ώθηση χωρίς να αντιδράσει μαζοχιστικά, τότε θα μπορούσε να βγει η διάγνωση του μανιοκαταθλιπτικού χαρακτήρα. Αυτό σημαίνει μια περισσότερο ευνοϊκή πρόγνωση απ' ό,τι αν αντιδρούσε μαζοχιστικά, γεγονός που θα υποδήλωνε περισσότερο ένα μαζοχιστικό χαρακτήρα.
Αν θυμηθούμε το αναμνηστικό ιατρικό ιστορικό της, δεν μπορούσε να αποκλειστεί η πιθανότητα επανεμφάνισης σωματικής βιοπάθειας.
Οι προσπάθειες έκφρασης οργής ακολουθήθηκαν από σύντομες περιόδους διαστολής που διαρκούσαν από λίγα λεπτά - στα πρώιμα στάδια της θεραπείας - μέχρι αρκετές ημέρες αργότερα. Η διαστολή, κατά κανόνα, έδινε τη θέση της σε φόβο τιμωρίας και σε ισχυροποίηση της σωματικής θωράκισης. Αυτές οι αντιδράσεις επικεντρώνονταν ιδιαίτερα στο διαφραγματικό τμήμα και κατέληγαν συνήθως στην εμφάνιση ολοκληρωμένης μαζοχιστικής αντίδρασης που αποτελούνταν από συναισθήματα απελπισίας, αυτοϋποτίμησης και από προκλητικές και δύστροπες ενέργειες, που εκδηλώνονταν μ' έναν ανόητο ή βασανιστικό τρόπο. Αργότερα, όταν μπορούσε να μ' εμπιστευθεί περισσότερο, ενεργούσε μ' έκδηλα προκλητικό τρόπο, δοκιμάζοντας την υπομονή μου μέχρι τα έσχατα όριά της. Αυτές οι αντιδράσεις της στις θεραπευτικές προσπάθειες, είχαν σκοπό να προσφέρουν διασταλτική επίδραση στο βιοσύστημά της, επιβεβαιώνοντας παράλληλα την αρχική διαγνωστική εντύπωση περί μαζοχιστικού χαρακτήρα.
Η κόκκινη κλωστή της ήταν εκείνη μιας γυναίκας που υπέφερε και ήταν γεμάτη κακία. Δήλωσε με τον τυπικό κλαψιάρικο και θλιβερό τρόπο της ότι στο παρελθόν, της είχαν πει ότι ήταν «πολύ μεγάλη» για να έχει αυτό που θέλει κι έτσι έπρεπε να θυσιάσει τον εαυτό της για χάρη των άλλων, ιδιαίτερα για τα νεότερα αδέλφια της, και αργότερα για τα παιδιά της. Τώρα ένιωθε ότι είχε «μαραζώσει» για να έχει κάποιον, ιδιαίτερα έναν άντρα. Και σαν να μην έφτανε αυτό το είδος της νοσηρής αυτο-κατηγόριας, άρχισε στη συνέχεια να «μαστιγώνει» αλύπητα τον εαυτό της με σκέψεις αυτο-υποτίμησης, όπως ότι ήταν «βρωμιάρα», «γριά», «άσκημη» κ.λπ. Επίσης χειριζόταν έτσι τους άλλους ώστε να της φέρονται σαδιστικά. Μετά από ένα τέτοιο επεισόδιο, εμφάνισε ένα δυνατό πόνο στον πυλωρό. Ελαφρό μασάζ στην περιοχή προκάλεσε λυγμούς, που τους αναγνώρισε σαν το γνωστό κλάμα που της ερχόταν όταν την απογοήτευαν οι άλλοι. Αυτό ανακούφισε για μια στιγμή το διαφραγματικό σπασμό κι ένιωσε περισσότερο εξωστρεφής και διεσταλμένη, με τη σύντομη απουσία του μαζοχισμού, καθώς ήταν σε θέση να συζητήσει με λογικό τρόπο ποιες ήταν οι συναισθηματικές της ανάγκες και τί ήθελε από τη ζωή.
Το κλώτσημα τη βοήθησε να παρατείνει τη διασταλτική της αντίδραση, αλλά στη συνέχεια πάντα συντριβόταν από τρόμο κι ένιωθε λουρίδες σύσπασης γύρω από τους μηρούς της. Αυτό την οδήγησε σε μαζοχιστικές φαντασιώσεις στις οποίες ο πατέρας της την έδερνε στα πόδια επειδή τον είχε δυσαρεστήσει.
Συνέχισα την κινητοποίηση της οπίσθιας πλευράς του διαφραγματικού τμήματος, που προκαλούσε φόβο και κλονικές συσπάσεις του κορμού και που οδήγησαν ξανά σε παροδική ανακούφιση και σε σύντομο αίσθημα διαύγειας στο κεφάλι της. Μέχρι την επόμενη συνεδρία είχε ξανακυλήσει στα βάσανά της. Σταδιακά άρχιζα να εντυπωσιάζομαι από το πόσο μεγάλος ήταν ο φόβος της να διασταλεί.
Υπήρχε ένα όνειρο που το έβλεπε συχνά: Φροντίζει μια ηλικιωμένη γυναίκα. Δεν έχει ούτε τη δύναμη, ούτε τα χρήματα για να κάνει κάτι για τον εαυτό της. Αυτό το όνειρο απεικόνιζε αρκετά ζωντανά τη δύσκολη θέση της.
Κάθε περαιτέρω προσπάθεια να απελευθερωθεί διαφραγματική οργή προκαλούσε και πάλι σύντομη διασταλτική αντίδραση και αίσθηση θερμότητας που επικεντρωνόταν γύρω από το διάφραγμα και το υπογάστριο. Αυτό στη συνέχεια έφερνε σπασμό στην περιοχή. Νιώθοντας το σφίξιμο γύρω από τη μέση θυμήθηκε, βιώνοντας ξανά, το σφικτό δέσιμο γύρω από τη μέση της με μια πάνα και τη μάνα της που την τάιζε παρά τη θέλησή της. Θυμήθηκε ακόμα ότι ήταν τρομοκρατημένη.
Σιγά - σιγά, καθώς άρχιζε να αντέχει σ' ένα μεγαλύτερο βαθμό τη βιοφυσική διαστολή, άρχισε να βιώνει σεξουαλικά συναισθήματα, αλλά αντέδρασε βίαια σε αυτά. «Δεν τα θέλω αυτά τα συναισθήματα, δεν υπάρχει στη ζωή για μένα κανείς. Είναι ανώφελο», ήταν τα λόγια της.
Για να μην απειλείται σεξουαλικά χρησιμοποιούσε το τέχνασμα να δείχνει οργισμένη και αυτό άρχισε σταδιακά να αποκαλύπτεται όλο και πιο καθαρά και στους δυο μας.
Μαζί με αυτή την αντίδραση στις σεξουαλικές αισθήσεις άρχισε και πάλι να σφίγγει τα διάφραγμα νιώθοντας πόνο πάνω από το δεξί υποχόνδριο και την περιοχή κάτω από το στέρνο, παρουσιάζοντας παράλληλα ισχυροποίηση του μαζοχισμού της.
Η ήπια πίεση αυτής της περιοχής προκάλεσε για άλλη μια φορά το αντανακλαστικό του εμετού και κλονικές συσπάσεις του κορμού. Αυτή τη φορά ένιωσε φόβο επικεντρωμένο στην περιοχή του επιγάστριου και αναγνώρισε το διαφραγματικό τμήμα ως τη βασική πηγή των προβλημάτων της. Είπε: «Εδώ είναι που γίνεται η μάχη». Εξαιτίας της σοβαρότητας και της διάρκειας του διαφραγματικού σπασμού, της συνέστησα να την εξετάσει ένας ειδικός γιατρός.
Τα σημαντικά αποτελέσματα ενός οισοφαγογραφήματος και μιας σειράς ακτινογραφιών του ανώτερου γαστρεντερικού συστήματος ήταν τα εξής: Ελαφρά στένωση του κατώτερου οισοφάγου (οισοφαγικός σπασμός) και μια μικρού βαθμού οισοφαγική παλινδρόμηση κατά την εξέταση διέλευσης νερού. Δεν υπήρχε καμιά ένδειξη ανωμαλίας στο στομάχι ή στο δωδεκαδάκτυλο.
Τα αποτελέσματα του οισοφαγογραφήματος επιβεβαίωσαν την κλινική εντύπωση ότι η θωράκιση του διαφραγματικού τμήματος ήταν εκτεταμένη και περιλάμβανε τα όργανα βαθιά μέσα του. Η συγκεκριμένη εκδήλωση της θωράκισης γινόταν με τη μορφή των σπασμών των δακτυλιδοειδών μυώνων του γαστρεντερικού σωλήνα στην περιοχή του διαφράγματος. Μια παρόμοια περίσφιξη, πολύ πιθανά, προκάλεσε αρκετά χρόνια πριν τις ανωμαλίες της χοληδόχου κύστης, προκαλώντας χολολιθίαση και αφαίρεση της χοληδόχου κύστης.
Το διαφραγματικό μπλοκάρισμα ήταν το κυριότερο και ήταν υπεύθυνο όχι μόνο για τις κατασταλμένες ενορμήσεις από το νευροφυτικό πυρήνα (ηλιακό πλέγμα) έτσι ώστε οι ηδονικές αισθήσεις ποτέ να μη φθάνουν στην περιφέρεια, αλλά επίσης επεκτεινόμενο στους δακτυλιοειδείς μυώνες της περιοχής, προκάλεσε την εμφάνιση σημείων και συμπτωμάτων των οργάνων που συμμετείχαν.
Δωδεκαδακτυλίτιδα και πεπτικό έλκος
Αυτή η κατάσταση οφείλεται στην πεπτική δράση των όξινων γαστρικών εκκρίσεων, πάνω στην επιφάνεια του βλεννογόνου του κατώτερου οισοφάγου, του στομάχου (συνήθως στο έλασσον τόξο) και στο ανώτερο τμήμα του δωδεκαδακτύλου. Η δωδεκαδακτυλίτιδα είναι μια ειδική φλεγμονή του δωδεκαδακτύλου και αντιπροσωπεύει μια πρώιμη φάση προσβολής του γαστρικού βλεννογόνου από τα οξέα. Συχνά εξελίσσεται σε πεπτικό έλκος. Επομένως, το βασικό πρόβλημα και η παθοφυσιολογική εξελικτική διαδικασία είναι ο σχηματισμός του πεπτικού έλκους.
Αιτιολογία: Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν είναι κατανοητός από την παραδοσιακή ιατρική, ο λόγος που κάμπτεται η βλεννογόνος και δεν αντέχει την όξινη προσβολή, σε ορισμένους ασθενείς επιρρεπείς στην εμφάνιση πεπτικού έλκους (προδιάθεση για τη νόσο). Αντίθετα με αυτό που πιστεύει ο κόσμος, δεν υπάρχουν βάσιμα στοιχεία που να δείχνουν ότι διαιτητικοί παράγοντες προκαλούν, συντηρούν ή επιδεινώνουν αυτή την κατάσταση (5).
Ο Ράιχ έδειξε ότι η χρόνια συμπαθητικοτονία, με την τάση της ν' αυξάνει την παραγωγή οξέως στο στομάχι και να προκαλεί σπασμό του εντερικού τοιχώματος, είναι μόνο η σωματική πλευρά της ασθένειας του πεπτικού έλκους, ενώ το καταπιεσμένο μίσος είναι το ψυχικό ταίρι της. Η βάση τόσο της σωματικής, όσο και της ψυχικής συνιστώσας αυτής της ασθένειας είναι μια χρόνια ενεργειακή συστολή στο διαφραγματικό τμήμα. Αυτή είναι η βιοφυσική βάση μιας κατάστασης που τόσο συχνά αναφέρεται ως προδιάθεση στο σχηματισμό έλκους. Με τη θωράκιση του διαφραγματικού τμήματος, η βλεννογόνος επιφάνεια των οργάνων που περιέχονται σε αυτό το τμήμα, συσπάται με αποτέλεσμα τον περιορισμό της αιμάτωσής της. Ο αγγειοσπασμός οδηγεί τη βλεννογόνο σε μεγαλύτερη ευπάθεια, στο σχηματισμό έλκους, με τελική κατάληξη τη διάτρηση και την αιμορραγία.
Η συμπαθητικοτονία αποτελείται από μια σοβαρή ενεργειακή σύσπαση του διαφραγματικού τμήματος. Η χρόνια συμπαθητική διέγερση σε αυτή την ασθένεια περιέχει υπερβολικά μεγάλες ποσότητες καταπιεσμένου μίσους. Μόνο με την έκφραση μίσους από αυτό το τμήμα μπορεί να εξαλειφθεί η «προδιάθεση» για το σχηματισμό έλκους.
Παρουσίαση ιστορικού: Ένας 23χρονος ανύπαντρος, λευκός άντρας, ήρθε για θεραπεία δηλώνοντας πως ένιωθε ότι μπορούσε να «κερδίσει κάτι από τη θεραπεία».
Από την παιδική του ηλικία, τον ενοχλούσε μια «αλλόκοτη αίσθηση» στο πέος του και το συναίσθημα ότι ήταν σωματικά περιορισμένος. Αυτά τα συναισθήματα τον ακινητοποιούσαν και τον έκαναν να μη βρίσκει χλωρό κλαρί να σταθεί. Ένιωθε επίσης «μουδιασμένο» το σώμα του και ήξερε ότι ποτέ δεν μπορούσε να αποφασίσει για σημαντικά θέματα στη ζωή του. Οι σεξουαλικές σχέσεις με τη φίλη του δεν ήταν ικανοποιητικές.
Μου είπε, μιλώντας μ' ένα επίπεδο και συγκεχυμένο τρόπο, ότι ένιωθε πολύ μικρός. Βίωνε κυρίως μόνο ακραία συναισθήματα, αλλά συνή-θως δεν ένιωθε τίποτα.
Θύμωνε εύκολα και δεν τα πήγαινε καλά με τους ανθρώπους, ιδιαίτερα μ' εκείνους που είχαν κάποια εξουσία. Όταν θύμωνε γινόταν σαρκαστικός, αντιδραστικός και προκλητικός. Αυτό στη συνέχεια έφερνε απόσυρση. Όταν πήγαινε στο σχολείο τον απέβαλαν γιατί κατέστρεψε σχολική περιουσία.
Το αναμνηστικό ιστορικό αποκάλυψε ότι αποχωρίστηκε από τη μητέρα του αμέσως μετά τον τοκετό. Μέχρι να υιοθετηθεί, σε ηλικία τριών μηνών, παρέμενε σε νοσοκομείο. Στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσής του έπαιρνε LSD και μαριχουάνα για περισσότερο από ένα χρόνο, πράγμα που του προκάλεσε παρανοϊκές αντιδράσεις. Ένα χρόνο πριν έρθει σε μένα δεν έπαιρνε καθόλου τέτοιες ουσίες.
Η βιοφυσική εξέταση αποκάλυψε ένα άντρα μέτριου αναστήματος σε ένταση, που έδινε την εντύπωση ενός «θυμωμένου νεαρού». Αγριοκοίταζε και κάρφωνε απειλητικά το βλέμμα του, σαν να ήταν έτοιμος να επιτεθεί σε όποιον τον απειλούσε. Τα μάτια του ήταν φοβισμένα και παγωμένα. Το ινίο του σφίχτηκε, ιδιαίτερα όταν αυξήθηκε ο θυμός του. Το δεξί του μάτι ήταν μυωπικό. Κοίταζε με το αριστερό, αλλά μ' ένα καχύποπτο τρόπο. Ένιωθε ότι «κρατιόταν» με το δεξί μάτι και ότι «παρατηρούσε» με το αριστερό.
Υπήρχε ένα σοβαρό μπλοκάρισμα στο λαιμό που έβγαινε στην επιφάνεια αμέσως μόλις ο θυμός απειλούσε να τον κατακλύσει. Στη διάρκεια του πρώτου μέρους της θεραπείας, αυτός ο θυμός προερχόταν πρωταρχικά από το διαφραγματικό τμήμα.
Στο θεραπευτικό κρεβάτι φαινόταν έτοιμος να εκραγεί, καθώς μόλις και μετά βίας διατηρούσε τον έλεγχο στην υπερβολικά μεγάλη οργή που υπήρχε στο διάφραγμα. Φαινόταν πως κρατιόταν με νύχια και με δόντια για να μην εκφράσει αυτή την οργή. Η διάγνωση ήταν κατατονική σχιζοφρένεια.
Στην πρώτη συνεδρία μου είπε ότι έπρεπε να είναι «καλό παιδί» και να συμπεριφέρεται σωστά, διαφορετικά «οι άνθρωποι θα τον μάλω-ναν» και θα του ανταπέδιδαν ό,τι τους έκανε. Κάτω από το προσωπείο του θυμωμένου νεαρού ήταν ξεκάθαρα τρομοκρατημένος. Αν και το συγκινησιακό του μπλοκάρισμα ήταν πολύ ισχυρό για να μπορεί να νιώθει το συναίσθημα της οργής, οι κραυγές από μόνες τους πρόσφεραν σωματική ανακούφιση. Σταδιακά, καθώς ούρλιαζε, άρχιζε να νιώθει τον υπερβολικό θυμό του. Ένιωθε την ανάγκη να υποτιμά και να προκαλεί κάθε άτομο που είχε κάποια εξουσία, συμπεριλαμβανομένου κι εμένα. Ένιωθε να θέλει να με κομματιάσει επειδή του έλεγα τι να κάνει. Με ρώτησε προκλητικά, γιατί χρεώνω τόσο ακριβά τη θεραπεία. Ταυτόχρονα, ο θυμός του ήταν η πηγή του φόβου του για τους άλλους. Εκφράζοντας αυτό το φόβο, ότι θα τον τιμωρήσουν αν θύμωνε πολύ, αφέθηκε σε ανεξέλεγκτο ξέσπασμα οργής με κραυγές και άγριες κινήσεις των μελών του.
Αυτό ακολουθήθηκε από κρίση πρωκτικών φαντασιώσεων και από έκφραση πρωκτικής οργής. Ο θυμός του εκφραζόταν με τη διαδικασία της μεταβίβασης, σαν περιφρόνηση απέναντι μου, επειδή περίμενα απ' αυτόν να συμπεριφέρεται και να αισθάνεται σύμφωνα με τις επιθυμίες μου.
Καθώς ανακουφιζόταν από την υπερβολική οργή του, είδε με έκπληξη ότι άρχιζε να γίνεται περισσότερο κοινωνικός. Ακολούθησαν τρυφερά συναισθήματα. Άρχισε να κλαίει και να αισθάνεται ευάλωτος με την παρουσία μου.
Αυτή η περίοδος ευεξίας ήταν σύντομη, καθώς η σύγχυσή του και η δυσπιστία του για μένα, επέστρεψαν σε όλο τους το μεγαλείο.
Κινητοποίησα εκ νέου το οφθαλμικό τμήμα και περίμενα να δω τι θα συνέβαινε μετά. Σταδιακά, το μπλοκάρισμα του λαιμού του έγινε ο πρωταρχικός στόχος (της θεραπείας) και ανέπτυξε έναν οδυνηρό σπασμό στους αυχενικούς μυώνες. Οι κραυγές προκάλεσαν έντονη τρεμούλα του κορμού και σταδιακά ισχυρές δολοφονικές ενορμήσεις, που εναλλάσσονταν με περιόδους έλλειψης επαφής άρχισαν να αναδύονται. Η οφθαλμική κινητοποίηση έδιωξε την έλλειψη επαφής κι επέτρεψε την έκφραση του μίσους του. Αυτό συνοδεύτηκε από βίαιες κλονικές συσπάσεις του κορμού και από φόβο ότι θα χάσει τον έλεγχο. Οι κόρες των ματιών του διαστάλθηκαν από φόβο κι ένιωσε σαν οργισμένο παιδί έτοιμο να αφεθεί σε λυσσώδη οργή. Αναδύθηκε τότε από το διάφραγμα έντονη δολοφονική οργή, συνοδευόμενη από παράφορο χτύπημα και κλώτσημα. Αυτά τα ξεσπάσματα εναλλάσσονταν με περιόδους έντονης συγκράτησης με υπερέκταση του κορμού. Καθώς τα ξεσπάσματα της οργής αύξαναν σε ένταση, το αντανακλαστικό της λεκάνης άρχιζε να εμφανίζεται και πάλι, εναλλασσόμενο με έντονη συγκράτησή της.
Επειδή η ζωηρότητα, ο τύπος της προσωπικότητάς του και η ένταση των εκρήξεων της οργής του, δε διέφεραν από εκείνα που βλέπουμε στην επιληψία, του συνέστησα μια νευρολογική εξέταση. Το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα που έγινε με υπέρπνοια και φωτεινό ερεθισμό ήταν αρνητικό.
Με τα συνεχόμενα έντονα ξεσπάσματα οργής από το διαφραγματικό τμήμα, εμφάνισε επίμονο επιγάστριο πόνο και δυσφορία. Μια σειρά ακτινογραφιών του ανώτερου Γ.Ε.Σ. αποκάλυψε παθολογικά ευρήματα συμβατά με δωδεκαδακτυλίτιδα και πυλωροσπασμό.
Η συνεχής έκφραση του μίσους από το διαφραγματικό τμήμα (καθώς φώναζε «δολοφονώ» και «σκοτώνω») ανακούφισε την οξεία σύσπαση του διαφραγματικού τμήματος και τις πρώιμες εκδηλώσεις του πεπτικού έλκους, που εμφανίστηκαν μαζί.
Η εμφάνιση των πρόδρομων σημείων και συμπτωμάτων της ασθένειας του πεπτικού έλκους, ήταν το άμεσο αποτέλεσμα τόσο της κινητοποίησης υπερβολικά μεγάλων ποσοτήτων δολοφονικού μίσους από το διαφραγματικό τμήμα, όσο και της έντονης αντίδρασης να συγκροτηθεί απέναντι σε αυτό.
Συνεχίζεται
Βιβλιογραφία
- Reich, W.: «Orgonomic Functionalism, Part II», Orgone Energy Bulletin, 4 (1):1-12, 1952.
- Reich, W.: «Character Analysis», New York: Orgone Institute Press, 1949.
- Dew, R.: «The Somatic Biopathies», Journal of Orgonomy, 2 (2):155-170, 1968.
- Scoenfield, L.: «Gallstones», Clinical Symposia, CIBA Geigy, 40 (2), 1988.
- Friedman, G.: «Peptic Ulcer» Clinical Symposia, CIBA Geigy, 40 (5), 1988.
- Baker, E. F.: Personal Communications.
Πηγή : Το Περιοδικό της Οργονομίας, τεύχος 8, σελίδες 44-56.
Κατεβάστε το παραπάνω άρθρο σε μορφή pdf :
Somatikes_Viopatheies_II.pdf662.68 KB.