Απλούστατα, γιατί οι θεραπευτές που δεν είναι γιατροί, δεν έχουν τα εφόδια για να χειριστούν τις καταστάσεις που παρουσιάζονται στη διάρκεια της οργονοθεραπείας. Εάν η θεραπεία γίνεται σωστά προς το βάθος και δεν διεξάγεται με χαοτικό τρόπο, αργά ή γρήγορα εμφανίζονται βιολογικές αντιδράσεις, Αυτό το ανακάλυψε αρκετά νωρίς ο Ράιχ, όταν ασκούσε τη χαρακτηρανάλυση και η λογική πορεία αυτής της ανακάλυψης τον οδήγησε στη βιολογική σφαίρα.

Εάν δεν εμφανισθούν οι σωματικές αντιδράσεις, τότε το πιο πιθανό είναι ο θεραπευτής να μην κάνει θεραπεία με λειτουργικό τρόπο. Επομένως, όταν ισχυρίζεται ένας θεραπευτής που δεν είναι γιατρός, ότι δεν του παρουσιάζονται δυσκολίες, αυτό είναι ένδειξη για την αναποτελεσματικότητα της δουλειάς του.

Σε ένα τυχαίο δείγμα 100 ατόμων που κάνουν οργονοθεραπεία, περίπου οι μισοί (45%) είτε αρχίζουν θεραπεία με σοβαρές εκδηλώσεις ψυχικής ή σωματικής βιοπάθειας ή εμφανίζουν βιοπάθεια κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Όταν λέμε σοβαρή βιοπάθεια αναφερόμαστε κάποιο άτομο που πάσχει από ασθένεια η οποία χρειάζεται αγωγή με φάρμακα, ή εγχείρηση. Μεταξύ άλλων, σοβαρές βιοπάθειες εννοούμε, την εμφάνιση ανοργονοτικής προσβολής, την ψύχωση, την κατάθλιψη με τάσεις αυτοκτονίας και το πολύ έντονο άγχος.

Επιπλέον κάθε θεραπευόμενους που προχωρά προς την τελική φάση της θεραπείας του και την τελειώνει, παρουσιάζει επιπλοκές. Είναι απαραίτητο να δίνουμε στον κόσμο τους καλύτερους θεραπευτές που μπορεί να προσφέρει η Οργονομία. Δεδομένου ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει τη διαφορά μεταξύ ενός εκπαιδευμένου οργονομιστή γιατρού κι ενός "ραϊχικού" θεραπευτή εναπόκειται στο Αμερικανικό Κολέγιο της Οργονομίας, να διατηρήσει τα υψηλότερα δυνατά κριτήρια για την προστασία του κοινού.

Είναι κατανοητό το ενδιαφέρον των ανειδίκευτων θεραπευτών για τα άρθρα της ιατρικής Οργονομίας, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται πως οποιοσδήποτε εργάζεται στο χώρο της ψυχικής υγείας, μπορεί να ασκήσει οργονοθεραπεία, ακριβώς όπως και το ενδιαφέρον κάποιου για τα αεροπλάνα δεν τον κάνει ικανό να γίνει πιλότος.

Α.Κ.Ο.

Οι γιατροί οργονομιστές δεν συγκλίνουν προς έναν ειδικό τύπο χαρακτήρα. Στην ουσία αυτό που έχει σημασία δεν είναι ο τύπος χαρακτήρα, αλλά η δομή χαρακτήρα του θεραπευτή η οποία παίζει σημαντικό ρόλο στην ικανότητά του να ασκεί επιτυχή θεραπεία στους ασθενείς του.

Γι' αυτό εκείνοι που επιθυμούν να γίνουν γιατροί οργονομιστές, εκπαιδευμένοι από το Αμερικανικό Κολέγιο Οργονομίας, για να έχουν τη διαπίστευσή του, πρέπει να υποβληθούν σε χαρακτηρολογική αναδόμηση.

Philip Heller, M.D.

Ένα άτομο που εμφανίζει ψυχοπαθητική προσωπικότητα ή κοινωνιοπαθολογική διαταραχή (οι όροι είναι ταυτόσημοι) είναι ένας άνδρας ή μια γυναίκα, που δρα παρορμητικά με ελάχιστη ή και καθόλου αίσθηση του σωστού και του λάθους. Δεδομένου ότι εξαιτίας της συμπεριφοράς του αναγνωρίζεται εύκολα, συνήθως δεν είναι αναγκαίος ο διαγνωστικός έλεγχος. Ο ψυχοπαθής χαρακτήρας δημιουργείται με τον τρόπο αγωγής που δέχεται κατά τα πρώιμα παιδικά χρόνια ανάπτυξής του.

Σε αυτούς τους χαρακτήρες υφίσταται μια σημαντική διαφορά ποιότητας στη γονεϊκή ματαίωση που δέχεται το παιδί. Ο ένας γονιός είναι βίαιος και ωμός, ενώ ο άλλος είναι επιτρεπτικός και αγαπητός. Αυτή η σύγκρουση στην αγωγή του μέσω της ταυτόχρονης γονεϊκής καταστολής και υποχωρητικότητας στις επιθυμίες του παιδιού, καταλήγει να δημιουργεί ένα παιδί με ελάχιστη ικανότητα στον έλεγχο των παρορμήσεών του, οδηγώντας σε ψυχοπαθητική συμπεριφορά αργότερα στη ζωή του.

Πριν από το 1960 στις ΗΠΑ ήταν αρκετά συνεπείς οι πρακτικές αγωγής των παιδιών. Η οικογένεια δεν ήταν υπό διάλυση και οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους είχαν αποδεχθεί τις κοινωνικές τάσεις συμπεριφοράς.
Η κοινωνική ζωή είχε επίκεντρο την οικογένεια και η σεξουαλική καταστολή ήταν ο κανόνας. Τα σεξουαλικά ζητήματα ποτέ δεν συζητιόνταν δημόσια και σύμφωνα με την παράδοση η σεξουαλική δραστηριότητα συνέβαινε κυρίως στον γάμο. Υπήρχε μια γενική συναίνεση για το τι είναι καλό και κακό. Η κοινωνική καταστροφικότητα βρισκόταν υπό έλεγχο από τα άτομα και τους κοινωνικούς περιορισμούς μέσω των αποδεκτών τρόπων συμπεριφοράς και των νόμων.

Ξαφνικά, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα μερικών ετών, στις αρχές του 1960 και μερικώς από την όπως αποκαλείται "σεξουαλική επανάσταση" ήρθαν στην επιφάνεια και σε πλήρη ισχύ οι καταστροφικές παρορμήσεις της νεότερης γενιάς. Παραμερίσθηκαν οι οικογενειακές αξίες και το σύνολο τής αμερικανικής κοινωνίας άλλαξε από αυταρχική σε αντιαυταρχική.

Με την ανάδυση αυτών των καταστροφικών δυνάμεων κάθε παιδί με κοινωνικά παθολογική συμπεριφορά γινόταν ανεκτό, εάν δεν γινόταν αποδεκτό χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Το "σεξ, τα ναρκωτικά και το ροκ εν ρολ" έγινε το μάντρα της δεκαετίας του 1970.

Οι άνθρωποι ήταν εντελώς απροετοίμαστοι να χειριστούν μια κατάσταση κατά την οποία συνέβαινε η σταδιακή αποδυνάμωση της αυταρχικής οικογενειακής δομής και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν υφίστατο καθόλου. Η παραδοσιακή οικογενειακή δομή έχει αντικατασταθεί στην εποχή μας από την αντιαυταρχική οικογενειακή δομή στην οποία επιτρέπεται κάθε επιθυμία του παιδιού, σε συνδυασμό με την απουσία γονεϊκών κατευθύνσεων, που έχουν αντικαταστήσει την παλιομοδίτικη αυταρχική καταστολή.

Αυτή η κατάσταση έχει δημιουργήσει παιδιά χωρίς στόχους και τα νεαρά άτομα φαίνονται ανίκανα να είναι υπεύθυνα για τη ζωή τους, δείχνουν "αγχωτική" και χαοτική συμπεριφορά, χαρακτηριστικό γνώρισμα των νεότερων γενεών.

Στη σημερινή αντιαυταρχική κοινωνία η ψυχοπαθητική συμπεριφορά εξαπλώνεται ανησυχητικά. Μερικά παραδείγματα είναι: η ατιμία, η απληστία,των διοικητικών στελεχών των μεγάλων επιχειρήσεων που τα βλέπουμε να προχωρούν σε εταιρικές απάτες, οι βιομηχανίες διασκέδασης που μεταβάλλουν τους εγκληματίες και τους ψυχοπαθείς χαρακτήρες σε ρομαντικές φιγούρες ή τους ηρωποιούν και κατά τις τελευταίες δεκαετίες τα συνεχώς αυξανόμενα περιστατικά κάθε είδους εγκληματικής συμπεριφοράς που συνδέονται κυρίως με χρήση ναρκωτικών ουσιών.

Δεν υπάρχει θεραπευτική αγωγή για έναν άνθρωπο που είναι πραγματικά ψυχοπαθής. Στην ουσία οι κλινικές εμπειρίες αποκαλύπτουν ότι οι παραδοσιακές αγωγές όπως η ψυχοθεραπεία καταλήγουν στη διανοητική ή σωματική επιδείνωση.

Ο ψυχοπαθής από την άλλη μεριά έχει μεγάλη ικανότητα να χρησιμοποιεί κάθε είδος θεραπευτικής προσέγγισης για να εξυπηρετήσει τις ψυχοπαθολογικές του τάσεις.

Charles Konia, M.D.

Η Οργονομία εκτός από τον τομέα της ψυχιατρικής οργονοθεραπείας που για να τον ασκήσει κάποιος πρέπει οπωσδήποτε να είναι γιατρός αγκαλιάζει πολλά άλλα πεδία επιστημών. Η οργονομική βιβλιογραφία βρίθει από άρθρα που αναφέρονται σε τομείς όπως η φυσική, η βιολογία, τα μαθηματικά, η μετεωρολογία, η κοινωνιολογία, η τέχνη και ειδικότερα η λογοτεχνία κ.λπ. Απαραίτητη προϋπόθεση για να δουλέψει κάποιος σε έναν από αυτούς τους τομείς γνώσεις είναι η βαθιά αντίληψη των ανακαλύψεων του Ράιχ και ο λειτουργικός τρόπος σκέψης, που έχει αποδειχθεί ότι είναι η απαραίτητη μέθοδος για τη βαθιά ανάλυση και διασύνδεση των μελετούμενων γεγονότων.

Θεοδότα Χασάπη, νευρολόγος – ψυχίατρος

Ακούγεται κάπως παράξενο να ρωτάτε γιατί η οργονοθεραπεία δεν είναι πιο "δημοφιλής".
Παρά την αποτελεσματικότητά της στη θεραπεία των συμπτωμάτων και των νευρώσεων του χαρακτήρα στη σχιζοφρένεια και σε μερικές βιοπαθητικές καταστάσεις, η οργονοθεραπεία δεν είναι ευρέως γνωστή ως θεραπεία.
Θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη ότι υπάρχει πολύ περιορισμένος αριθμός εκπαιδευμένων οργονομιστών. Επιπρόσθετα, η μεγάλη προσπάθεια που είναι απαραίτητη για να γίνει κάποιος υγιής, προϋποθέτει κουράγιο για να αντιμετωπίσει την αλήθεια για τον εαυτό του και να διαθέτει την ώθηση για να αντέχει την επαφή με το άγχος του, που είναι απαραίτητη.

Για τους περισσότερους που επιζητούν βοήθεια στα συγκινησιακά τους προβλήματα, φαίνεται πως είναι ικανοποιητικό να δουλέψει κανείς επιφανειακά με την κατάστασή τους με κάποια από τις πάμπολλες μεθόδους θεραπείας που υπάρχουν σήμερα.

Για άλλους, δεν υπάρχει αυτογνωσία για τις διαταραχές που συμβαίνουν μέσα τους ώστε να ζητήσουν βαθιά θεραπεία, όπως η οργονοθεραπεία. Σε κάθε περίπτωση οι συνιστώσες που απαιτούνται για να αλλάξει κάποιος τον χαρακτήρα του είναι σχεδόν πάντοτε πολύ περισσότερες από εκείνες που φαντάζεται, ακόμα και όταν επιθυμεί να κάνει συστηματική και μακρόχρονη θεραπεία.

Α.Κ.Ο.

Ο κάθε ένας που θεωρεί ότι χρειάζεται θεραπεία, πρέπει να δώσει την ευκαιρία στον εαυτό του να διερευνήσει την κατάσταση συμβουλευόμενος έναν γιατρό οργονομιστή. Του καθενός η ζωή είναι μοναδική κατά πολλούς τρόπους και χρειάζεται μια ολοκληρωμένη εκτίμηση των συμπτωμάτων του, του επιπέδου λειτουργίας του, των συνθηκών της ζωής του, των σκοπών του και των φιλοδοξιών του, πριν αρχίσει θεραπεία ή όχι.

Δεν είναι όλοι κατάλληλοι για οργονοθεραπεία. Ωστόσο, πολλά άτομα πετυχαίνουν ανακούφιση των συμπτωμάτων, αλλάζει ο χαρακτήρας τους και φτάνουν στη γενετησιότητα σε ένα κόσμο που δεν υποστηρίζει τέτοιες αλλαγές.

Εάν η θεραπεία πάει καλά, θα βοηθήσει σε αρκετά σημεία, παρά τις εξωτερικές αρνητικές συνθήκες της ζωής. Όμως η οργονοθεραπεία δεν είναι πανάκεια. Γι' αυτό το λόγο ο Βίλχελμ Ράιχ και τόσοι άλλοι οργονομιστές τονίζουν τη σημασία – ξανά και ξανά – την πρόληψης της θωράκισης στα παιδιά, παρά την ανάγκη θεραπείας των ενηλίκων, πιστεύοντας ότι αυτή η τακτική είναι η απάντηση σε γενικό επίπεδο, όχι μόνο για τα προβλήματα των ατόμων αλλά και της κοινωνίας.

Charles Konia, M.D.

Το σχόλιό μου ότι ο Λεμπουαγιέ γνωρίζει την πρωτοποριακή δουλειά του Ράιχ στο χειρισμό των νεογέννητων βασίζεται σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στο τεύχος Ιουλίου του 1974 του περιοδικού "Vogue" στο οποίο ο Λεμπουαγιέ αναγνωρίζει τον Ράιχ, τον Φρόιντ και τον Ρανκ ως τους ανθρώπους που έχουν επηρεάσει τη σκέψη του σχετικά με τον τοκετό.

Charles Konia, M.D.

Οι διαφορετικές απόψεις που υπάρχουν μεταξύ της μηχανιστικής επιστήμης και της επιστήμης της Οργονομίας φωτίζουν μια σημαντική διαφορά με την οποία οι δύο προσεγγίσεις κατανοούν γενικά τη φύση και ειδικά τις συγκινήσεις. Η μηχανιστική επιστήμη διαχωρίζει το σώμα σε πολλές ξεχωριστές και ουσιαστικά ασύνδετες δομές. Κάνοντάς το αυτό αγνοεί τελείως την ολότητα των λειτουργιών του ζωντανού οργανισμού. Από την άλλη μεριά η οργονομική επιστήμη θεωρεί ότι οι ενεργειακές λειτουργίες του ζωντανού είναι πρωταρχικές και θεωρεί ότι οι υλικές δομές (τα όργανα, οι ιστοί κ.λπ) είναι αναγκαίες αλλά δευτερογενείς εκδηλώσεις αυτών των ενεργειακών λειτουργιών.

Εσφαλμένες απόψεις στη βιολογία αναγκαστικά καταλήγουν σε καταστροφικές προσεγγίσεις στην ιατρική πρακτική. Εάν για παράδειγμα, οι συγκινήσεις βρίσκονται σε ορισμένα κέντρα του εγκεφάλου, όπως πιστεύεται λανθασμένα, τότε είναι λογικό και συνεπές να ασκούμε αγωγή στις συγκινησιακές παθήσεις με φάρμακα που επηρεάζουν τον εγκέφαλο. Η ιατρική Οργονομία, σε αντίθεση με αυτές τις απόψεις, βλέπει τις συγκινήσεις ως πρωταρχικές εκδηλώσεις της βιολογικής οργονοενέργειας. Στην ιατρική οργονοθεραπεία, οι συγκινησιακές διαταραχές υπόκεινται σε αγωγή με την αφαίρεση των μπλοκαρισμάτων στους δρόμους που κυλούν και εκφράζονται οι συγκινήσεις. Αυτή η θεραπευτική προσέγγιση αντιμετωπίζει τόσο την κίνηση της ενέργειας στο σώμα ως ολότητα όσο και στα κέντρα του εγκεφάλου που συμμετέχουν στην αντίληψη και έκφραση των συγκινήσεων.

Charles Konia, M.D.

Η ερώτηση αυτή πηγαίνει κατευθείαν στον πυρήνα της ιατρικής οργονοθεραπείας επειδή θέτει το ζήτημα πώς αυτή η θεραπεία μπορεί να διαφέρει από άλλες και γιατί είναι τόσο αποτελεσματική. Ο θεραπευτής δεν εμπλέκεται συναισθηματικά επειδή έχει επιλύσει σε μεγάλο μέρος τα δικά του συγκινησιακά προβλήματα. Αυτό του επιτρέπει να είναι σε επαφή με τα συναισθήματά του και κατά τον ίδιο χρόνο να είναι συναισθηματικά διαφοροποιημένος. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο θεραπευτής δεν νιώθει συναισθήματα για τον ασθενή.

Philip A. Heller, M.D.

Κατά τη διάρκεια του τοκετού και της γέννησης, ο ρόλος του πατέρα είναι να προστατεύει και να υποστηρίζει τη μητέρα, απελευθερώνοντάς την από πρακτικές έγνοιες, και επιτρέποντάς την να προχωρήσει εσωτερικά, και να εστιαστεί στη διαδικασία της γέννησης. Η δουλειά του είναι να επιλύει εξωτερικά θέματα και να σταματά περιττές παρεμβολές, που θα μπορούσαν να εμποδίσουν την εσωτερική προσοχή, που είναι απαραίτητη για να προχωρήσει ο τοκετός και η γέννηση. Στην πραγματικότητα είναι εκείνος που παρέχει προστασία.

Είναι σημαντικό ο πατέρας να είναι πλήρως δεσμευμένος σ'αυτό που ο ίδιος και η μητέρα ξέρουν ότι είναι σωστό για τους εαυτούς τους και το μωρό τους και να μην συναινέσει σε μηχανιστικούς ιατρικούς διακανονισμούς χωρίς να εξετάσει σοβαρά το ζήτημα. Αυτό περιλαμβάνει το να μην επιτρέψει στο προσωπικό του Νοσοκομείου να επισπεύσει τη διαδικασία του τοκετού ή με άλλο τρόπο να επιβάλλουν διαδικασίες για τη δική τους διευκόλυνση. Γενικά, ο ρόλος του πατέρα κατά τη διάρκεια του τοκετού είναι να ελέγχει το περιβάλλον, όσο καλύτερα μπορεί [1] να υποστηρίζει τη μητέρα στο βαθμό που η ίδια το απαιτεί και να απομακρυνθεί από αυτήν, εκτός αν αυτή τον θέλει παρόντα κατά τη διάρκεια του τοκετού και της γέννας.[2] Χρειάζεται να πάρει αποφάσεις για όλα τα θέματα, εκτός από το πώς θα εξελιχθεί ο τοκετός, εκτός αν η μητέρα του ζητήσει μια τέτοια βοήθεια. Όλο αυτό γίνεται για να ελαττωθεί το άγχος της μητέρας και επιτυγχάνοντας αυτό, προωθεί μια ευκολότερη γέννα για την μητέρα και το μωρό.

Αμέσως μετά τη γέννα του μωρού, ο ρόλος του πατέρα συνεχίζει να είναι κυρίως εξωτερικός, υποστηρίζοντας το περιβάλλον της μητέρας. Ο πατέρας και η μητέρα χρειάζεται να έχουν κανονίσει προκαταβολικά ότι η μητέρα και το νεογέννητο θα είναι τις πρώτες ώρες μαζί χωρίς εξωτερικές παρεμβολές, καθώς αυτή είναι η πιο σημαντική περίοδος επαφής μεταξύ νεογνού-μητέρας. Φυσικά ο πατέρας θα θελήσει να κοιτάξει, να κρατήσει ή να αγαπήσει το νεογέννητο, και είναι σημαντικό για το νεογνό, την μητέρα και τον ίδιο τον πατέρα να το κάνει αυτό. Παρόλα αυτά ο πιο σημαντικός παράγοντας αυτή τη στιγμή είναι η ανεμπόδιστη απαλλαγμένη από άγχος επαφή του νεογνού με τη μητέρα. Είτε είναι στο νοσοκομείο είτε σε κέντρο τοκετού, είτε στο σπίτι, ο ρόλος του πατέρα μετά τον τοκετό είναι να κρατήσει όλα τα πρόσωπα μακριά και να δει ότι οι επιθυμίες της μητέρας και οι αποφάσεις που είχαν προηγουμένως εκφραστεί ή συμφωνηθεί μεταξύ μητέρας και πατέρα πραγματοποιούνται. Τέτοιες αποφάσεις περιλαμβάνουν ότι το μωρό θα τοποθετηθεί αμέσως στην κοιλιά της μητέρας του χωρίς να έχει πλυθεί, ζυγιστεί, εξεταστεί ιατρικά (εκτός από μια οπτική, γενική εκτίμηση της καλής κατάστασής του), περιποιηθεί ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο αποχωριστεί από την μητέρα.[3]

Από τη σύλληψη και κατά τη διάρκεια της κυοφορίας το μωρό ήταν σε άμεση στενή επαφή με τη μητέρα, επιπλέοντας μέσα και όντας τμήμα του ενεργειακού πεδίου και σώματός της. Αυτός ο δεσμός πρέπει να γίνει σεβαστός και να προστατευθεί επειδή παρέχει άνεση, η οποία υποστηρίζει την ίδια τη ζωή, και είναι η απαραίτητη βάση για μια υγιή ανάπτυξη.

Ο Μπέϊκερ δηλώνει:
Η απώλεια της επαφής (ανάμεσα στο νεογνό και τη μητέρα) δημιουργεί άγχος (μια συστολή) στο νεογνό, πρωταρχικά στο διάφραγμα, και έχει αποτέλεσμα την παρεμπόδιση της αναπνοής. Η συνέχιση αυτή της κατάστασης αναμένεται να έχει αποτέλεσμα την επέκταση της θωράκισης προς τα πάνω και προς τα κάτω, βάζοντας τα θεμέλια μελλοντικών βιοπαθειών(1:326).

Ο πατέρας πρέπει να επιβάλλει την επιθυμία και απόφαση του ζευγαριού, ότι το νεογέννητο μωρό δεν θα αποχωριστεί από τη μητέρα.

Μόλις ο πατέρας διαπιστώσει ότι η μητέρα και το μωρό είναι σταθεροποιημένα και άνετα και όταν ο τοκετός δεν συνέβη στο σπίτι, τους πηγαίνει σπίτι. Μεγάλο μέρος του ρόλου του πατέρα στο να βοηθήσει τη μητέρα και το νεογνό μετά τη γέννα, περιλαμβάνει να κάνει πράγματα υποστηρικτικά στην καθημερινή οικογενειακή ζωή.

Στην ασυνήθιστη περίπτωση που υπάρχουν σημαντικά προβλήματα κατά τη διάρκεια του τοκετού, όπου η μητέρα είναι ανίκανη, ή εμφανώς επηρεασμένη, μπορεί να είναι αναγκαίο για τον πατέρα να αναλάβει έναν πιο ενεργητικό ρόλο στη διαδικασία του τοκετού ή και στη φροντίδα του νεογνού. Σε περίπτωση μαιευτικού επείγοντος μπορεί να κληθεί να δώσει τη συγκατάθεσή του για ειδική παρέμβαση. Μετά τη γέννα, σε τέτοιες εξωτερικές καταστάσεις, μπορεί να χρειαστεί να αναμιχθεί περισσότερο ευθέως με το να προσφέρει και να συναναστρέφεται με το μωρό.[4] Κατά τη διάρκεια και μετά την καισαρική επέμβαση, για παράδειγμα, είναι ουσιώδες ο πατέρας να αλληλοαντιδράσει ή να προστατέψει το μωρό, σύμφωνα με τα σχέδια του ζευγαριού, ενώ η μητέρα αναρρώνει. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, επειδή, όπως έχει αναφερθεί από ασθενείς, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό σε επείγουσες καταστάσεις μπορεί να μη δώσει την ίδια προτεραιότητα ή μπορεί να αλλάξει διαδικασίες, για τις οποίες είχαν προηγουμένως συμφωνήσει. Οι προσπάθειες του πατέρα, σε τέτοιες στιγμές, είναι απαραίτητο να διασφαλίσουν το καλύτερο συμφέρον του μωρού και της μητέρας.

Γνωρίζοντας ότι είναι αφοσιωμένος σε αυτές τις αποφάσεις θα βοηθήσει την μητέρα.
Κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, ο πατέρας, αρκετές μέρες μετά τη γέννα, μπορεί να χρειαστεί να παίξει έναν πλάγιο αλλά σημαντικό ρόλο για χάρη του παιδιού του διαμέσου της στήριξής του προς τη μητέρα.

Ο Μπέϊκερ περιγράφει ένα δυνητικό σοβαρό πρόβλημα:
Περίπου 10 με 15 μέρες μετά τον τοκετό, μπορεί η μητέρα να αντιμετωπίσει δυσκολίες, όσον αφορά το χειρισμό και τη σχέση της με το μωρό της, επειδή αναπτύσσει γενετήσιο άγχος. Το άγχος προέρχεται από την αύξηση της ενέργειας και τη διέγερση από την εγκυμοσύνη και τον θηλασμό μαζί με το άνοιγμα της πυέλου που έχει γίνει μαλακή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και το πλήρες άνοιγμα κατά τη διάρκεια του τοκετού (1:326).

Αν το άγχος είναι έντονο μπορεί να απαιτήσει την επαγγελματική βοήθεια ενός ιατρού οργονομιστή. Όμως, αν είναι ήπιο, η κατανόηση του πατέρα και η υποστήριξη της μητέρας σ'αυτήν την κατάσταση μπορεί να είναι πολύ βοηθητική. Από την άλλη πλευρά, ένα έλλειμμα κατανόησης ή και νευρωτική αντίδραση στο άγχος της μητέρας από τη μεριά του μπορεί να μειώσει σημαντικά την επαφή μεταξύ μητέρας και νεογνού.

Κατά την προετοιμασία για τη γέννα και την πατρότητα, η εκπαίδευση σχετικά με τη διαδικασία της γέννας και τις εμπειρίες της μητέρας και του νεογνού είναι ανεκτίμητες. Όχι μόνο θα βοηθήσουν τον πατέρα να έχει περισσότερη γνώση για καταστάσεις που θα αντιμετωπίσει, αλλά μπορεί να τον βοηθήσει να δει τη σημασία της προστασίας της μητέρας και του νεογνού και της ανάμιξή του σ'αυτήν τη μεγαλειώδη στιγμή.

Μια αναμφισβήτητη πηγή πληροφοριών που θα βοηθήσει τον πατέρα να προετοιμαστεί για τη γέννα, ή θα τον εκπαιδεύσει σχετικά με την περιγεννητική περίοδο είναι το βιβλίο «Το αξιοθαύμαστο νεογέννητό σας»(2). Οι συγγραφείς αναφέρονται στα αποτελέσματα έρευνας δεκαετιών, σχετικά με την κίνηση του εμβρύου, την ανάπτυξη και τη συμπεριφορά των νεογνών στα πρώτα λίγα λεπτά και ώρες της ζωής του, Πολλές φωτογραφίες δείχνουν την επαφή μεταξύ νεογνού και μητέρας την πρώτη ώρα από μια ανενόχλητη γέννα και μεταγεννητική περίοδο, περιλαμβάνοντας το καταπληκτικό ταξίδι του νεογέννητου, ηλικίας λεπτών, έρποντας και ψάχνοντας τον μαστό της μητέρας του, χωρίς βοήθεια. Άλλες επιμορφωτικές πηγές περιλαμβάνουν το "Husband Coached Childbirth" (3). Αυτό το βιβλίο περιέχει σημαντικές πληροφορίες για να γίνει ο τοκετός και η γέννα φυσικά και με υγιή τρόπο και είναι ένας εξαιρετικός οδηγός για πατέρες, των οποίων οι σύζυγοι εύχονται γι' αυτούς να αναμιχθούν στη διαδικασία του τοκετού και της γέννας. Άλλη πηγή «Τα δικαιώματα των νεογνών»(4) περιγράφει ιστορικές έρευνες και κλινικές παρατηρήσεις για την ανάγκη της απερίσπαστης επαφής νεογνού-μητέρας για υγιή ανάπτυξη[5]. Ο Μπέϊκερ στο «Man in the Trap»(1) και ο Ράϊχ ιδιαίτερα στο «Παιδιά του μέλλοντος» (5), συζητούν σ' ένα βαθύτερο επίπεδο τις ανάγκες των νεογνών, την σπανιότητα με την οποία αντιμετωπίζονται σοβαρά, τις δυσκολίες που βρίσκουν προσπαθώντας να το κάνουν, τη σημαντικότητα και τις συνέπειες της επαφής της μητέρας (ή της έλλειψης επαφής) με το νεογέννητο και το νεαρό νεογνό [6].

Η απερίσπαστη επαφή είναι σημαντική για την υγεία και ευεξία της μητέρας και του νεογνού. Το να διαταράσσεται ή να επιτρέπεται η απώλεια της επαφής στα πρώτα λεπτά και ώρες της ζωής του, οδηγεί σε θωράκιση, η οποία παρεμβάλλεται ή περιορίζει την ικανότητά του να κάνει επαφή όχι μόνο με τη μητέρα αλλά και με τον εαυτό του. Αυτό θέτει τα θεμέλια για μελλοντική θωράκιση και αποξένωση από το περιβάλλον και τη ζωή. Με αυτές τις προσπάθειές του ο πατέρας μπορεί να βοηθήσει ώστε η γέννα να είναι χωρίς προβλήματα και άγχος. Προστατεύοντας και υποστηρίζοντας τη μητέρα και την επαφή με το νεογνό της, βοηθά και προστατεύει την υγεία του παιδιού και της συζύγου και την αγάπη και τους δεσμούς στην οικογένειά του.

Virginia L. Whitener, Ph.D.

Βιβλιογραφία

1. Baker E.F., Man in the trap. New York. Macmillan Publishing Company, 1967
2. Klaus, M. and Klaus, P. Your Amazing Newborn. Reading Mass.: Perseus Books, 1998.
3. Bradley, R.A. Husband-Coached Childbirth, New York. Bantam Books, 1996
4. Ribble, M. The Rights of Infants. New York. Columbia University Press, 1943, 1965
5. Reich, W. Children of the Future. New York: Farrar, Straus & Giroux, 1983.

[1] Χρειάζεται να διασφαλιστεί ότι ο τοκετός λαμβάνει χώρα, σε ένα μέρος που είναι ασφαλές, ήσυχο, άνετο (καλή θερμοκρασία, χαμηλά φώτα) και χωρίς ενοχλήσεις απ' έξω και να προλαμβάνει ή να περιορίζει την επαφή με ξένους, μέλη της οικογένειας και ιατρικό προσωπικό

[2] Η παρουσία του πατέρα κατά τη διάρκεια του τοκετού είναι ένα πρόσφατο φαινόμενο στην ιστορία και την εμπειρία του ανθρώπινου είδους και αν δεν υπήρχε η ανάγκη να πολεμηθεί ένα πιθανά παρεμβατικό σύστημα δεν θα συμβουλευόταν (η παρουσία του) καθώς η μητέρα θα έπρεπε να είναι ελεύθερη κατά τον τοκετό να προχωρήσει προς τα έσω και να είναι (προσωρινά) εκτός επαφής. Δεν θα έπρεπε να πιεστεί να «μείνει» με τον πατέρα, αυτόν που την φροντίζει ή το ιατρικό προσωπικό, κοιτάζοντας μέσα στα μάτια του (ή κάποιου άλλου) ή να μην «φύγει». Δεν είναι ο ρόλος του πατέρα να ενθαρρύνει τέτοιες ιδιαίτερες επαφές με αυτόν κατά τη διάρκεια της γέννας καθώς αυτές θα αποσπούσαν την προσοχή της. Παρέχοντας τόσο πρακτικά, πραγματικά ζητήματα, όσο και προσωπικές αντοχές, αυτός που φροντίζει τη μητέρα κατά τη διάρκεια του τοκετού μπορεί να είναι καλύτερος από μια μαία, μια βοηθό μητρότητας, ή φίλη ή κάποιο πρόσωπο της προτίμησης της μητέρας. Μπορεί να επέλεγε να είναι κυρίως μόνη. Η παρουσία του πατέρα, παρόλα αυτά, αν δεν είναι ενοχλητική, μπορεί να είναι πολύ υποστηρικτική, συναισθηματικά για την μητέρα, για την εγγύτητα και την εμπιστοσύνη μεταξύ τους, παρέχοντας μια ασφάλεια γι' αυτήν.

[3] Μια πλήρης εξέταση μπορεί να αναβληθεί για κάποιες ώρες

[4] Φυσικά, καθώς μεγαλώνει το παιδί ο πατέρας θα αναπτύξει φυσιολογικά μεγαλύτερη αλληλοαντίδραση μαζί του.

[5] Σχετικά με τα βιβλία "The Rights of Infants" και «Το καταπληκτιό μωρό σας» έχουν δημοσιευθεί βιβλιοκριτικές στο "The Journal of Orgonomy" τόμος 33 Νο 1 & 2. Επίσης στο ίδιο τεύχος μπορείτε να δείτε την ανασκόπηση των εκπαιδευτικών προγραμμάτων του «Τζόνσον και Τζόνσον Παιδιατρικού Ινστιτούτου», το οποίο παρέχει υλικό για γονείς και μελλοντικούς γονείς.

[6] Ο Βίλχελμ Ράιχ μελέτησε και συζήτησε σε πολλά από τα γραπτά του την υποστήριξη των μητέρων ώστε να μπορούν να έχουν καλύτερη επαφή με τα νεογνά τους. Είδε ότι είναι σημαντικό για την πρόληψη της θωράκισης στα νεογνά και παιδιά, ουσιώδες για τη βελτίωση και την απάλειψη της ανθρώπινης μιζέριας και καταστροφικότητας. Ο Μπέικερ μιλά για μητέρες και νεογνά και θέματα που έχουν σχέση με την πρόληψη της θωράκισης κατά τη διάρκεια της γέννας και την ακόλουθη φροντίδα των νεογέννητων και νεογνών (1:295-335).